OTOITZ-BIZITZA

      (Lazkau'ko Bernarda Lekaimeai, maitasunez)

      Lazkau: 1966' ko Dagonilla' k 9

 

Zistertar Lekaime zintzo ta

guzion ama xamur,

olerkari itz-totel onek

itz-neurtuetan: agur!

 

Baso-olerkariaren

apaltasunean, lau

itz esatera, barne-deiak

gaur bultza-arazten nau.

 

Ken ezazute une batez

burni esizko klausura,

sar nadir (gogoz beintzat) zuen

ixil-pakezko zerura.

 

Baratz santuko ixiltasuna

urratu nai ezik, ixil,

ta geldi, zuen klaustroan barna

gogamen biziaz nabil...

 

...Oi! au pake,

au zoramen!

senti duda-

la gaur emen!

 

Au goi bizitz-zerutiar!

au ixiltasun uler eziña!

Au klaustro doneko otoitz-

giroaren eder-atsegiña...!

 

...Otoitz eta otoitz

arrats eta goiz,

otoitz eta otoitz

zuek edonoiz!

 

Zer lemaidake

limoi oriak,

zer ega-miñ dan

inar txoriak,

estutuko ba-

nituzke biak?

 

«Ur mama mikatza batak,

txio negarti besteak...

Ala maitasun-otoitz

bero ta erreza

zuen biotza eskuz

estu al baneza!»

 

Zuek zerate eztai jantziaz,

eta olio ontziak

gertu, senarra noiz etorri zai

zaudeten neskatx garbiak.

 

Kristo dezute mundu ontako

maitasun guzien gaindi

aukeratu dezuten Maitale

bakar eta Senar aundi.

 

Bein artan Lazaroren arreba

Mari Kristoren onetan...

Ala zuek ere ari zerate

eten gabe otoizketan.

 

Otoitz eta otoitz,

arrats eta goiz!

Otoitz eta otoitz

zuek edonoiz!

 

Bañan zuen otoitz bizikera

etzaio on munduari,

ta «Marta» langil asper eziñan

galdezka zaizue ari:

—«ni lanean nagon bitartean

zu or otoitzean, Mari?».

 

—Bañan zer dun, darantzuio Kristok,

zer dun orren kezka-bera?

Zer dala-ta bizitz orri buruz

ainbeste itz ta galdera?

 

Ez al dakin-gero, «Marta»,

otoitzle epela!,

ogitik bakarrik ezin

bizi ditekela,

alderdi onena Marik

autatu duela?