VLADIMIR
(MAIAKOVSKIREN
POEMA BATEAN)

                1

Lagun tobaritxok!

        Barka poxelatzea.

Atzera egiteko asmorik gabe

        aspaldiko zerbait

                aipatu nahi dizuet:

nik ez dut ahaztu

        hitza ez dela letra bakarrik.

Mundua poemetara ekartzeko

        ardura larriak

nahi zituen loreak eta behar zituen harriak

        egiaren gezurrak eta gezurraren egiak

orain idazteaz mila kezka izaten jarraitzen dut

        eta gutxi dira berriak.

Gure hizkeran

        esaldia labana zen

                zorrotz eta zuzen

hitzak behar zuen garden

        eta akuiluak ezten...

                baina idazten

iruzurtia besterik ez da aberasten.

        (eta gure sakelak txorien habia ziren...)

                2

Nork ez zuen eltze bete sutan asmoz?

          Hitz hilezkorren aurka

                biziaren trazuz

zokoak harrotuz bazterrak sutuz

          (orrietakoak bederen)

                barrenak hustuz

gertatzen zela uste genuena jaso nahi genuen.

          Zuk harako liburua irakurri

eta poema bahituran ematen zenuen presaka itzulita.

          Dena Vladimirrentzako!

Zenbat hitzen banketxe ostu ditut nik?

          Haiek

                ehunka bihotzi

                                    jaten eman behar zieten.

          Hitz haiek gaueko ogia ziren

          hitz haiek portura zetorren ontzia ziren

          hitz haiek iraganez kargaturiko arma ziren

          hitz haiek ez zuten hitzetan loratu behar.

                3

          Posible da!

Mundurako eta guretzat

produkzio materialerako bitartekoen kontrola

      eskatzen genuen.

          (Guk idatzi guk multikopian pasa guk banatu).

          Metaforaren gainbalioa alboratuz

      irakurriaren plazera trukean emanez

guk beste inor gutxik idatzi du ukabilez.

                4

      Orria kuartillan erditua

mezuaren lirika eta hitzen hezurra

politikoa bada ez da gezurra

      literaturaren ahots zauritua.

                5

Zuengatik da ederra aldarria.