ARGAZKIA

Osaba-izeben ezkontzakoa da argazkia.

Zenbat urte ditudan?

Ez dakit ondo,

bederatzi edo hamar.

Hor nago,

beheko ilaran:

ezkerrean bigarrena,

belauniko.

Amak jantziko ninduen horrela:

praka labur berdeak,

jertse marradun horia.

Lau urte nituenetik-edo

daramatzat betaurrekoak.

Aldameneko horiek lehengusuak dira.

Haur-mami den hau

medikua izango da laster:

«Zertarako da familia, ez bada

behar duzunean arta zaitzaten?».

Zaharrena naiz lehengusuetan.

Ez zait sekula gustatu.

Gazte izan beste asmorik ez zuen

haur bat nintzen, baina ez haien eredu.

Susmatiaren begiekin

zelatatzen dut kamera.

Ordutik ote datorkit

inon eroso ez egoteko

erraztasun hau?

Nire atzean, zutik, gurasoak.

Haien ezker-eskuin osaba-izebak,

ezagutzen ez ditudan senideak,

eta argazkiaren ertz batean ezkonberriak.

Ezkutuko ze indarrek batzen du familia?

Gerora jakin nuen

zeinen zailak ziren

amour eta toujours errimatzen.

Ia hogei urte joan dira.

Elkarrekin darraite

orduko ezkonberriek.

Bi alaba izan zituzten.

Urrundik etorri ziren adarretako ahaideak

ez ditut ezagutzen.

Izebei entzun izan dizkiet euren kontuak,

baina niri bost.

Aitaren eskuinean dagoen hori

biziminak hil zuen osaba da.

Jende arrunta dira denak:

lana, familia, kezkak

eta dezepzio batzuk.

Batzuetan arrotz sentitzen ditut,

euren iloba edo seme izan arren.

Gaur ezkerzalea eta argala naiz,

ateoa eta heterosexuala.

Auskalo noiz arte.

Nola utzi ordea,

baina batez ere zergatik,

euretakoa izateari?

Nire antzekoegi begitantzen zaizkit

eta beldur zirrarak hartzen nau.

Odolezko sustraiez gainera,

hiletetara joaten naizenetan

ezezagunekin sexua izatearekin fantaseatzeak

lotzen al nau eurekin?

Nik adina zalantza dauzkate?

Nitaz aparte beste inork izan ote du

dena bazterrera utzi eta

urrutira joateko bulkada?

Ez dago jakiterik.

Nork bere kontuak bizi ditu.

Argazkian

barne ekaitzik gabeko

jende zoriontsua dirudi familiak.