(zatia)

hiriaren erdian oihu bat. Hartan hilen naiz, idatziz bizitzak utzitakoa.  Eta badakit idatzitako hitz bakoitza dardo pozoitu bat dela, tumulu baten neurrikoa, heriobideko seinaleak direla zure keinu guziak (… ). Baina gaur, urruti oraindik oihu hartatik, itsasbazterrean sentitzen naiz. Gogoeta egiten dut nire itzuleraz. Betiko daukat galdu dudan guzia. Eta erle bat pausatzen da lirioaren urdinean eta izotz ondoko karduan. (…) Edaten dut, erretzen, erne nago, nigana bildua —hemen eseria, leiho itxiaren ondoan. Lehen aldiz aditzen dizut maite zaitut xuxurlatzen, zeruertzean lekutzen den argi lausoan, gorputza bukatzen denean. Biltzen dut eztia, gordetzen poza, eta ahapeka diotsut: itzali izarrak, zatoz nirekin lotara, ihesi doan munduko gautegiaren dirdaian.