(zatia)

mahai gainean etzana edo uzkurtua idazten dut beti. isiltasunak eta itzalek inguratzen naute. begira dauzkat sorbalda gainetik, ea zer idazten dudan. aditzen dut bakardade zulotik heldu zaidan musika. ur musika, odol ertzak, behatz izuak, hautsak hartutako kristalak atabalatzen. zure izena, zuhaitzezko soinu hotz hori, hormetako karea harrotzen. hitzen barnean idazten dut, izuz eta ikaraz. bizitzak harrapatzen du gauaren zorabiozko kiribila. zu izendatzeko, hitz honek baizik ez dit balio: beldurra. testuek aurrera egiten dute etxearen desolazioarekin, taupadaka paper gainean, min dut behatz eta begietan, inoiz ikusi ez ditudan gorputz-organoetan. gaixotasunak  higatua bularra. zur arrail batean hazten da egunsentia. zulatzen du, leihotik sartzen da, indarrez hartzen du logelako intimitatearen argiantza. idazteari uzten diot, akitua nago. gauaren nekaduran ezustean aurkitzen naiz gauza maiteak aipatzen, jartzen ditut betiko lekuetan, adin bat ematen diet, erabilera bat, eta birsortzen dut mundua, goiza etxe gainera abaildu baino lehen. gero, loaren zain gelditzen naiz. betazalak puzten dira, nire adina baino lehenagoko ametsak atzematen ditut. galaxietako amildegi loretsuan irristatzen da gorputza. ordu horietan ene buruaz ez dakit deus, deus ere ez.