Aurkibidea
poema liburu baterako hitzaurrea
[hau guzia sentituz idazten dizut]
[txikitan iruditzen zitzaidan]
[marinel izan nahi zuen munduan ibili]
[hiri batek mugitu behar du bizitzaren ilunkaran]
[mahai gainean etzana edo uzkurtuta idazten dut beti]
[noizbait itzuliko balitz gazte denbora]
[ez da mugitzen deus ere paper gainean]
[Aldina Cardinale paseoan dabil barrez]
[loa joan zitzaion adinean aurrera egin ahala]
[piztiak ailegatu behar du zentzumenen eroaldian]
[gorputzeko edo etxeko espazio urrian]
[jartzazu ahoa lurraren bular arrailduan]
[amodiozko gauak laburrak eta beldurgarriak izan ziren]
Gaua sortu zen eguna Carlos Nogueiraren eskutik
Cesarinyren eta Geneten potret birakaria Lisboan
Nire lagunaren trikimailua kalean
Ezpal-kolpeak / Pedro Casqueiro
[bat-batean, hil-kutxa dardaratzen da]
Andy Warholen gezurrezko erretratua
[karezko euri eslaian zehar buruak]
[egun batean goiz garbiak aztoratzen du]
[oihalak zabalik animalia hilen gainean]
Van Goghek Theori eginiko azken gutuna
[eskuek sumatzen dute suaren arintasun gorria]
Aurkibidea
poema liburu baterako hitzaurrea
[hau guzia sentituz idazten dizut]
[txikitan iruditzen zitzaidan]
[marinel izan nahi zuen munduan ibili]
[hiri batek mugitu behar du bizitzaren ilunkaran]
[mahai gainean etzana edo uzkurtuta idazten dut beti]
[noizbait itzuliko balitz gazte denbora]
[ez da mugitzen deus ere paper gainean]
[Aldina Cardinale paseoan dabil barrez]
[loa joan zitzaion adinean aurrera egin ahala]
[piztiak ailegatu behar du zentzumenen eroaldian]
[gorputzeko edo etxeko espazio urrian]
[jartzazu ahoa lurraren bular arrailduan]
[amodiozko gauak laburrak eta beldurgarriak izan ziren]
Gaua sortu zen eguna Carlos Nogueiraren eskutik
Cesarinyren eta Geneten potret birakaria Lisboan
Nire lagunaren trikimailua kalean
Ezpal-kolpeak / Pedro Casqueiro
[bat-batean, hil-kutxa dardaratzen da]
Andy Warholen gezurrezko erretratua
[karezko euri eslaian zehar buruak]
[egun batean goiz garbiak aztoratzen du]
[oihalak zabalik animalia hilen gainean]
Van Goghek Theori eginiko azken gutuna
[eskuek sumatzen dute suaren arintasun gorria]
Lisboako gaua autoerretratuarekin
eta Ian Curtisen itzalarekin
gelatina-neoizko harizpiek hartzen dute katedrala
gaueko filmaren zeluloidean: hegoen arkitektura
haizearen bobedak zaborrezko txoriak
soinua
lohizko betazalak oroimenaren etorbideetan bidegurutzez
bidegurutze arrastoari jarraitzen dion gizonaren aho gainean
eta taberna bateko atea aurkituta infernuan murgiltzen da
amorruz edaten du
hiri-bazterreko belaunaldi baten zink zikinean bularra kargatua
Hemen dira gazteak, uztarria sorbalda gainetan dutenak
eta mundua suntsi liteke 5 minutura
gorputza ezpaltzen da
beirak igurtziak sorbaldetan bularrean
non zain bat lehertzen den bere ertz distiranta erakusteko
gero dantzatzen da bihurrikatzen mozkorturik
estaltzen du aurpegi izerditua behatz muturrekin
zipriztintzen ditu odola eta listua azken maskara eraikiz
erortzen da bere labirinto barnera
pozoia bailitzan gorputzaren bertikaltasuna
arnasestuak menderatzen du
soka ikusezin batek lotzen dio ahotsa
jada ez da mugituko
inoiz ez ikusi arren gorputzeko organo sakonak
badaki haiek ere mututuko direla betiko
izugarria da gaua eta ez du soinurik jadanik
heldu da oinetatik burura herio hedatzen da anker
baina haren zuri kezkagarria
urkatuaren erekzioan baino ezin da atzeman
Noite de Lisboa com auto-retrato e sombra de Ian Curtis
filamentos de gelatinoso néon invadem a catedral / em celulóide do filme nocturno: arquitectura de asas / abóbadas de vento pássaros lixo / som / pálpebras de lodo sobre a boca do homem que rasteja / de engate em engate pelas avenidas da memória / e quando encontra a porta de um bar mergulha no inferno / bebe furiosamente / o peito encostado ao zinco sujo duma geração de subúrbio // presentes aqui os jovens, com a canga nos ombros // e o mundo poderia desabar dentro de 5 minutos / o copo estilhaça / os vidros esfregados nos ombros no peito / onde uma veia rebenta para mostrar o radioso canto // depois dança contorce-se embriagado / cobre o rosto suado com a ponta dos dedos espalha / sangue e cuspo construindo a derradeira máscara / cai para dentro do seu próprio labirinto / como se a verticalidade do corpo fosse um veneno // domina-o um estertor / uma corda invisível ata-lhe a voz / não se moverá mais / apesar de nunca ter avistado os órgãos profundos do corpo / sabe que também eles se calaram para sempre // a noite é imensa e já não tem ruídos / a morte vem dos pés sobe à cabeça alastra ferozmente / mas a sua inquietante brancura / só é perceptível na súbita erecção do enforcado