(zatia)

txikitan iruditzen zitzaidan ilargia azukrezkoa zela. harrizko bankuan eseri, eta erreparatzen nion zabaldutako arropari lehortzen, haizearekin mugitzen, eta hibisko gorriei dar-dar ilbetearen suan. geldi-geldi egoten nintzen, gaua trinkoagoa, misteriotsuagoa egiteko zain, hari zilarkarak noiz botako ote zituen lorategiaren gainera. iruditzen zitzaidan noizbait ilargia urtu, eta lorategia gozotegi handi-handia bihurtuko zela. orduan, begiak goratzen nituen argizagiz zipriztindutako belztura aldera, eta sentitzen nuen koskortzen ari nintzela. hazten barrendik eta kanpotik. biharamunean jada ez nintzen ibili puxtarrietan.

gauak eta egunak tristeak ziren eta ez zen deus gertatzen, deus ere ez. batzuetan, disimuluan, amodio baten esperoan egotearen itxura egiten nuen, edozein amodio, baina zakurren zaunkak entzuten nituen, ez besterik. glizinen usain liluragarriaz betetzen zitzaizkidan birikak, hasperenka, baina ez nuen entzuten hurbil inoren pausorik. utzi nion esperoan egoteari, eta gaur badakit gaztetxo garaian oso gutxi maitatu nuela, eta oso gaizki