Delikatessenik ez

 

Dagoeneko ez dut ezer gogoko.

 

Zer egingo dut

metafora bat

almendra-lore batez apaindu?

Sintaxia

argi-efektu batean gurutziltzatu?

Nork hausten du kaskezurra

gauza hain azalekoengatik—?

 

Zentzuduna izaten ikasi dut

hor ditugun

hitzekin

(klase apalenentzat)

 

gosea

            lotsaizuna

                              malkoak

eta

                              ilunpea.

 

Araztugabeko negar-zotinekin,

etsipenarekin

(eta etsipenak etsiak hartuta nauka)

hainbeste miseria dela-eta,

gaixoen egoera, bizitzaren kostua dela-eta,

moldatuko naiz.

 

Ez diot idazkera zaintzeari utzi,

neure burua zaintzeari baizik.

Besteek badakite

jainkoak badaki

zer egin hitzekin.

Ni ez naiz neure laguntzailea.

 

Zer egingo dut

pentsamendu bat atxilotu,

esaldi-ziega argiztatu batera eraman?

Begi eta belarriei

kalitate oneneko hitz mokaduak eman?

Bokal baten libidoa aztertu,

gure kontsonanteekiko suharra ikertu?

 

Zer egin behar dut

harrikaturiko buruarekin,

esku honen idazteko inarrosaldiekin,

hirurehun gauetako presiopean,

papera hautsi,

akuilaturiko hitz-operak erraztatu,

eta horrela ezereztu: ni zu eta hura

 

gu zuek?

 

(Izan bedi. Izan bitez besteak.)

 

Nire partea, gal bedi alferrik.