Gaueko ihesa

 

Zerua da gure soroa,

motorren izerdiaz goldatua,

gaua bekoz beko duela,

loaren arriskupean—

 

kalbario eta hileta-txondorren gainean amestua,

munduaren teilatupean, haizeak teilak

eraman badizkio ere — eta orain euria, euria, euria

dugu etxean, eta saguzarren

hegaldi itsuak errotetan.

Nor bizi zen han? Noren eskuak ziren puruak?

Nork piztu zuen argia gauez,

mamuak mamuari ote?

 

Altzairuzko hegoen babespean, galdekatu dituzte

instrumentuek espazioa, kontrol-erlojuek eta eskalek

hodei lahardiak, eta doi-doi ukitzen du maitasunak

gure bihotzaren hizkuntza ahaztua:

labur eta luze luze… Ordubetez aritu da

kazkabarra, gurekiko uzkur, entzun eta desitxuratzen duen

belarriaren danborra jotzen.

 

Ez eguzkia, ez lurra, ez dira sartu;

astro gisa mugitu dira, ezagutezin, ez besterik.

 

Itzulerak ez du axola,

ezta zamak eta sarekadak ere

abiapuntu izan genuen portuan.

Tratularienak dira

Indiako espeziak eta Japoniako zetak,

arrainak sareenak diren gisan.

 

Baina usain bat aditzen da,

kometei aurrea hartzen diena,

eta aire-ehuna,

eroritako kometek urratua.

Bakartiaren estatusa esango diogu,

zeinengan harrimena mamitzen den.

Beste ezer ez.

 

Goratu gara, eta hutsik daude komentuak,

sendatzen eta irakasten ez duen ordena bat onartzen dugunez gero.

Ez da pilotuen kontua tratuan aritzea. Baseetan finkaturik

dituzte begiak eta magalean, zabal-zabalik,

gehitzekorik ezer ez duen mundu baten mapa

 

Nor bizi da hor behean? Nor ari da negarrez …

Nork galdu du etxeko giltza?

Nork ez du ohea aurkitu, nork egin du lo

atarian? Nor ausartuko da, goiza heltzean,

zilarrezko lorratza interpretatzera: begira, nire gainetik …

urak ostera errotaren gurpilari eragiten dionean,

nor ausartuko da gauaz akordatzera?