Curriculum vitae

 

Luzea da gaua,

luzea hil ezin duen

gizonarentzat, eta luzaroan

dabilzkio kordokan begi biluziak

kaleargien pean, eta pattar hatsaz

itsuturiko begiak eta azazkal barrenetako

haragi busti usainak

ez dute ez beti goxatzen, oi jauna,

luzea da gaua.

 

Makinen sabeletik atera nintzelako

ez zait ilea urdintzen.

Arrosa Gorrik galipotez igurtzi zizkidan kopeta

eta xerloak, itoa zioten

ahizpa elur zuria. Ni, ordea,

tribuaren buruzagi hamar mila bider ehun mila arimako

hirian barrena joan nintzen, eta arima kukurutxak

zapaldu nituen oinez, larruzko zerupetik

zintzilik, hotz, hamar bider ehun mila

bake-pipa zirela. Aingeruen sosegua

opa izan diot neure buruari sarri,

eta ehiza-barrutiak, adiskideen

garrasi indargabeez

beteak.

 

Hankak eta hegoak zabalik,

gainera igo zait gazteria; igo dira

simaurraren gainera, jasminarenera

erro koadroaren sekretua duten

gau-tontorretarantz, eta ordua joan ordua etorri,

leihoa gandutzen dit herioren sagak.

Emaidazue esne-belarra eta isuridazue

gure zaharren barrea

eztarrian behera; orri-pilaren gainean

kuluxka bat egiten dudan bitartean,

amets lotsagarrian,

ezin dezadan pentsatu,

sugetan zirpiltzen diren

mortxilekin josta nadin.

 

Gure amek ere egin zuten amets

haien gizonen etorkizunarekin,

ahaltsu ikusten zituzten,

iraultzaile eta bakarti;

baina belar txar kartsuen gainean makurtuta

ikusten dituzte orain, euren maitasunaren kreatura hitzontziarekin

eskuz esku, baratzeko otoitzaldietan. Ene aita goibela,

zergatik geratu zineten orduan isilik

eta ez zenuten haratago gogoeta egin?

 

Su-jauzietan galduta,

gau batez tiro egiten ez duen

kanoi baten alboan, madarikatua, luzea da gero

gaua, ilargi berdotzaren

karkaxa eta argi erretxinaren pean;

boterearen ametsak utzitako

arrastoan, gainetik

igaro zait —eta nik ez diot eragotzi—

apain-apain ipinitako historia daraman trineoa.

Ez naiz ba lo egon: esna ibili naiz,

bidearen bila izotzezko eskeleto artean;

etxera etorri eta huntzez biltzen nituen

beso-zangoak, eguzki hondarrez

zuritzen hondakinak.

Men egiten nien jai-egun gorenei,

eta bedeinkaturik zegoenean baino

ez nuen ogia zatitzen.

 

Garai hantusteetan

arin joan behar du batek argi batetik

bestera, herri batetik

bestera, ostadarraren azpian,

konpasaren punta bihotzean,

gaua erradio gisa hartuta.

Ireki alderik alde. Mendietatik

lakuak ikusten dira, lakuetan

mendiak, eta hodei-eserlekuetan

kulunka mundu bateko

kanpaiak. Mundu hori norena den

jakitea galarazi didate.

 

Ostiral batez gertatu zen

—neure biziaren alde ari nintzen barau egiten,

limoi ura zerion aireari

eta hezurra nuen aho sabaian sartuta—:

arraina erdiz erdi zela, eraztun bat atera nuen,

jaio nintzen egunean jaurti eta

gauaren uholdean erorita hondoratutakoa.

Gauera jaurti nuen berriz ere.

 

Oi, ez banintz heriotzaren beldur!

Hitza izango banu,

(ez nuke okerrekoa emango);

bihotzean kardurik ez banu,

(ez nuke eguzkia arbuiatuko);

ahoan gutiziarik ez banu,

(ez nuke basa-urik edango);

betazalik zabalduko ez banu,

(ez nuke soka ikusiko).

Zeruari tiraka ari dira?

Lurrak eutsiko ez banindu,

aspaldian nengokeen,

aspaldian nengokeen,

gauak nahi nauen tokian,

hark sudur-zuloak ireki

eta apatxa jaso aurretik,

ostiko bat emateko

beti emateko.

Beti gaua.

Inoiz ez eguna.