Joatea

 

Kea ari du lehorretik.

Ez begietatik galdu arrantzale-etxola txikiak,

apaldu egingo baita eguzkia,

zuk hamar milia atzean utzi baino lehen.

 

Mila begiko ur ilunak

bits zuriko betileak jaso ditu;

beha izango dituzu, handi eta finko,

hogeita hamar egunez.

 

Itsasontzia bortitz zabuka

eta ibilera zalantzazkoan badoa ere,

eutsi tinko gainaldean.

 

Arrain keztatua ari dira jaten orain

mahaian eserita;

gero gizonek belauniko jarri

eta sareak konponduko dituzte,

lo egingo dute gauez,

ordubetez eta ordu biz,

eta eskuak leunduko zaizkie,

gatzetik eta oliotik garbi,

leun, zatituko dituen

ametsaren ogia bezain.

 

Jo du itsasertza gaueko lehen olatuak.

Zuganaino iritsi da bigarrena.

Baina zorrotz begiratuz gero,

zuhaitza ikusiko duzu

setati, besoa altxata

—dagoeneko errotik ebaki dio bat haizeak,

—eta pentsatzen duzu: noiz arte,

noiz arte

eutsiko dio egur bihurriak eguraldiari?

Ez da beste ezer ikusten lehorretik.

Zeure burua esku batez hondarretan iltzatu bazenu

edo ile-xerlo batez labarrera lotu.

 

Oskolen barrura ufaka, uhinen gandorrera lerratu dira itsas munstroak,

eta gainean zamalka, puskatan moztu dute eguna

sable distiratsuz; lorratz gorri bat

utzi dute uretan, hantxe hartu zaitu loak

gainerako orduetan,

eta zentzumenak ahuldu zaizkizu.

 

Baina bada zer edo zer lokarriekin;

hots egin dizute, eta behar zaituztelako

poztu zara. Lana da

onena, oso urrutira

doan itsasontzian;

lokarriak lotzea, ura ateratzea,

hormak irazgaitz bihurtzea, zama zaintzea.

Onena nekatuta egotea da eta iluntzean

abailtzea. Onena da, goizean,

lehen argitan, oskarbitzea,

zeru mugiezinari begira zutik,

ur igaroezinari jaramonik egin gabe,

ontzia uhinetatik gora jasotzea,

behin eta berriz itzultzen den eguzki ertzerantz.