Igarobaimena (Aria II)

Loak mozkorturiko txoriekin

eta haizeak alderik alde tirokaturiko zuhaitzekin

esnatu da eguna, eta kopa aparduna

hustu du itsasoak haren osasunean.

Ibaiak borborka doaz ur handirantz,

eta lurrak, lore freskoz,

aire garbiko maitasun-promesak

ezarri ditu ahoan.

Lurrak ez du ke-onddorik eraman nahi,

ez die izakiei zeruaren aurrean tu egingo,

ez ditu, hondamenaren ahots entzunezinaz,

euria eta hirazko tximistak ezabatuko.

Neba nabarrak eta ahizpa grisak

nola esnatzen diren ikusi nahi du gurekin;

arrain erregea, bere gorentasun urretxindorra

eta suaren printzea, arrabioa.

Koralak landatu dizkigu itsasoan.

Isiltasuna gordetzeko agindu die basoei,

sustrai ederrak hazteko marmolari,

eta ihintzari ostera errautsen gainean ibiltzeko.

Lurrak igarobaimena eduki nahi du unibertsora,

egunero, gauaz geroztik,

mila eta bat goiz izan daitezen,

edertasun zaharraren grazia gaztean.