Agurra Ingalaterrari

Ozta zapaldu dizut lurra,

herrialde isil hori; ozta harri bat ukitu.

Hain gora eraman ninduen zure zeruak,

eta hain ezarri ninduen hodeietan, lanbroan eta urruntasunean,

aingura botatzerako,

utzia baitzintudan,

Itsas haize leunez eta haritz hostoz

itxi zenizkidan begiak.

Ene malkoez ureztaturik,

ase, sendatu zitzaizkizun belarrak.

Ene ametsetatik libre,

ausartu zen eguzkia ateratzera,

baina guztia desagertua zen berriro,

zure eguna hasi orduko.

Guztia geratu zen esan gabe.

Txori handi grisak hegaldatzen ziren kalean barrena,

eta arroztu egiten ninduten.

Izana al nintzen hemen inoiz?

Ez nuen nahi inork ni ikusterik.

Zabalik ditut begiak.

Itsas haize leuna eta haritz hostoa?

Itsasoko bihurguneen pean,

ez zu, baizik nire arimaren lurraldea

ikusten dut amore ematen.

Ozta zapaldu dizut lurra.