DARDAREN INTERPRETATZAILEA

Pertsona arrunta nintzen ni.

Behin etxeko atarian esku ahurra altxatu nuen

euria ari ote zuen ziurtatzeko eta emakume batek

txanpon bat jarri zuen nire eskuan

eskalea nintzelakoan.

Jakin gabe, nire bizitza aldatu zuen.

Geroztik kalean bizi naiz.

Kartoiek aurkituko dute nire falta joaten naizenean.

Zahartzeak dakarren pisu hau ezingo nuke eraman

ikasi izan ez banu urteekin interpretatzen

inguruko dardaretan mundua.

Haizeak astintzen duen alanbrean harrapatutako

egunkari zatia.

Lepo hunkituak zotin egiteko daukan era.

Wolframio hariaren haustura iragarlea.

Neskatilaren eskuak elkar igurzten eta bekain keinu

parkinsonaren aurrekari nerabe eta inprobablea

trenean hizketan ari zaion mutilari begira.

Txorakeriez mintzo da baina neskak maite du,

adi itxuran dago.

Dardara egiten duten hatzak gose dira elkar ukitzen.

Neskatilak heldu egin behar die bere hatzei

lasterka abia ez daitezen

mutil ikaratiaren belaunak oratzera, beren kabuz,

mutilaren begietan setio errefusaezina marraztera.

Jaitsi dira.

Trena da orain dardara egiten duen bakarra

ziraldoetan sentikor dela ezkutatzen saiatuz.

Bakarrik nago eta ez diot estimu handiegia bizitzari.

Ez gaizki ulertu: gaurko kontua bakarrik da

eta agian biharkoa.

Baina ez bihar guztietakoa.

Ez diot estimu handirik bizitzari baina

harro esan dezaket:

ibaiaren alde honetan ez dago

dardarak interpretatzen gain hartuko didan inor.

Oraindik gordetzen dut bizitza

irauli zidan txanpon hura.

Dardara egiten dut eskuetan hartzean.

Hau da nire istorioa,

hau eta txanpon bat behar dudala,

eskertuko nizukeela txanpon bat.

Erran nahi baita, beste txanpon bat.