Aurkibidea
Ilargi, ilargiaren erromantzea
Antoñito El Camborioren atxiloketa Sevillarako bidean
Antoñito El Camborioren heriotza
Espainiako Guardia Zibilaren erromantzea
Botaka egiten duen jendetzaren paisaia
Pixa egiten duen jendetzaren paisaia
Ilargia eta intsektuen panorama
Lantua Ignacio Sanchez Mejiasengatik
Aurkibidea
Ilargi, ilargiaren erromantzea
Antoñito El Camborioren atxiloketa Sevillarako bidean
Antoñito El Camborioren heriotza
Espainiako Guardia Zibilaren erromantzea
Botaka egiten duen jendetzaren paisaia
Pixa egiten duen jendetzaren paisaia
Ilargia eta intsektuen panorama
Lantua Ignacio Sanchez Mejiasengatik
Ilargia eta intsektuen panorama
(Poetak laguntza eskatzen dio Ama Birjinari)
Jainkoaren Ama jainkotiarrari, hazitako ororen
Erregina zerutar, laguntza eskatzen diot,
beren hiztegian letra bakarra duten
animaliatxoen argirik aratzena eman diezadan,
forma huts diren arimarik gabeko animaliena,
katuaren jakituria arbuiagarritik urrun,
hontzen fikziozko sakontasunetik urrun,
zaldiaren jakitate eskultorikotik urrun,
begirik gabe maite duten izakiak,
infinitu ondulatuzko zentzu bakarra dutenak,
eta multzo handietan batzen direnak
txoriek jan ditzaten.
Animalia lauek duten
dimentsio bakarra eskatzen dut
lurrez estalitako gauzak kontatzeko
zapataren errugabetasun gogorraren azpian;
merkatuaren milioi bat heriotzatxoak
ulertzen dituelako negar egiten duenik ez da,
burua moztutako tipulen jendetza txinatar hori
eta arrain zahar zanpatuen eguzki horail handi hori.
Zu, Ama beti beldurgarri. Zeru guztietako balea.
Zu, Ama beti txantxazale. Maileguan utzitako perrexilaren etxekoneko.
Badakizu nik munduaren haragi minimoa ulertzen dudala.
Luna y panorama de los insectos (El poeta pide ayuda a la Virgen)
Pido a la divina Madre de Dios, / Reina celeste de todo lo criado, / me dé la pura luz de los animalitos / que tienen una sola letra en su vocabulario, / animales sin alma, simples formas, / lejos de la despreciable sabiduría del gato, / lejos de la profundidad ficticia de los búhos, / lejos de la escultórica sapiencia del caballo, / criaturas que aman sin ojos, / con un solo sentido de infinito ondulado, / y que se agrupan en grandes montones / para ser comidas por los pájaros. // Pido la sola dimensión / que tienen los pequeños animales planos, / para narrar cosas cubiertas de tierra / bajo la dura inocencia del zapato; / no hay quien llore porque comprenda / el millón de muertecitas que tiene el mercado, / esa muchedumbre china de las cebollas decapitadas / y ese gran sol amarillo de viejos peces aplastados. / Tú, Madre siempre terrible. Ballena de todos los cielos. / Tú, Madre siempre bromista. Vecina del perejil prestado. / Sabes que yo comprendo la carne mínima del mundo.