Aurkibidea
Ilargi, ilargiaren erromantzea
Antoñito El Camborioren atxiloketa Sevillarako bidean
Antoñito El Camborioren heriotza
Espainiako Guardia Zibilaren erromantzea
Botaka egiten duen jendetzaren paisaia
Pixa egiten duen jendetzaren paisaia
Ilargia eta intsektuen panorama
Lantua Ignacio Sanchez Mejiasengatik
Rosalia Castro hilarentzat sehaska kanta
Aurkibidea
Ilargi, ilargiaren erromantzea
Antoñito El Camborioren atxiloketa Sevillarako bidean
Antoñito El Camborioren heriotza
Espainiako Guardia Zibilaren erromantzea
Botaka egiten duen jendetzaren paisaia
Pixa egiten duen jendetzaren paisaia
Ilargia eta intsektuen panorama
Lantua Ignacio Sanchez Mejiasengatik
Rosalia Castro hilarentzat sehaska kanta
Poema infinitu txikia
Luis Cardoza y Aragonentzat
Okerreko bidea hartzea
elurretara iristea da
eta elurretara iristea
hogei mendez hilerrietako belarrez bazkatzea.
Okerreko bidea hartzea
emakumearengana iristea da,
argiaren beldur ez den emakumearengana,
segundo batean bi oilar hiltzen dituen emakumearengana,
oilarren beldur ez den argira
eta elurraren gainean kantatzen ez dakiten oilarrengana.
Baina elurra bihotzez okertzen bada
Hego haizea irits daiteke
eta aireak intziriei jaramonik egiten ez dienez
hilerrietako belarrez bazkatu beharko dugu berriro.
Argizarizko bi galburu mingarri ikusi nituen nik
sumendizko paisaia bat lurperatzen zutenak
eta negarrez hiltzaile baten begi-niniak bultzatzen zituzten bi haur ero ikusi nituen.
Baina bia ez da inoiz zenbaki bat izan
angustia bat eta haren itzala baita,
maitasunak etsitzen dueneko gitarra,
berea ez den beste infinitu baten egiaztapena
eta hildakoaren harresiak
eta amaierarik gabeko berpizte berriaren zigorra.
Hildakoek gorroto diote bi zenbakiari,
baina bi zenbakiak emakumeak lokarrarazten ditu
eta emakumea argiaren beldur denez
argiak dar-dar egiten du oilarren aurrean
eta oilarrek elur gainean hegan egiten baino ez dakite
atsedenik gabe bazkatu beharko dugu hilerrietako belarrez.
Pequeño poema infinito
Para Luis Cardoza y Aragón
Equivocar el camino / es llegar a la nieve / y llegar a la nieve / es pacer durante veinte siglos las hierbas de los cementerios. // Equivocar el camino / es llegar a la mujer, / la mujer que no teme la luz, / la mujer que mata dos gallos en un segundo, / la luz que no teme a los gallos / y los gallos que no saben cantar sobre la nieve. // Pero si la nieve se equivoca de corazón / puede llegar el viento Austro / y como el aire no hace caso de los gemidos / tendremos que pacer otra vez las hierbas de los cementerios. // Yo vi dos dolorosas espigas de cera / que enterraban un paisaje de volcanes / y vi dos niños locos que empujaban llorando las pupilas de un asesino. // Pero el dos no ha sido nunca un número / porque es una angustia y su sombra, / porque es la guitarra donde el amor se desespera, / porque es la demostración de otro infinito que no es suyo / y es las murallas del muerto / y el castigo de la nueva resurrección sin finales. / Los muertos odian el número dos, / pero el número dos adormece a las mujeres / y como la mujer teme la luz / la luz tiembla delante de los gallos / y los gallos sólo saben vokar sobre la nieve / tendremos que pacer sin descanso las hierbas de los cementerios.