Poesia kaiera
Aurkibidea
Ilargi, ilargiaren erromantzea
Antoñito El Camborioren atxiloketa Sevillarako bidean
Antoñito El Camborioren heriotza
Espainiako Guardia Zibilaren erromantzea
Botaka egiten duen jendetzaren paisaia
Pixa egiten duen jendetzaren paisaia
Ilargia eta intsektuen panorama
Lantua Ignacio Sanchez Mejiasengatik
Rosalia Castro hilarentzat sehaska kanta
Aurkibidea
Ilargi, ilargiaren erromantzea
Antoñito El Camborioren atxiloketa Sevillarako bidean
Antoñito El Camborioren heriotza
Espainiako Guardia Zibilaren erromantzea
Botaka egiten duen jendetzaren paisaia
Pixa egiten duen jendetzaren paisaia
Ilargia eta intsektuen panorama
Lantua Ignacio Sanchez Mejiasengatik
Rosalia Castro hilarentzat sehaska kanta
Eden lakuko poema bikoitza
Gure aziendak bazkatzen dira, haizeak arnasa botatzen du.
Garcilaso
Nire antzinako ahotsa zen
zuku mingots lodien ezjakinean.
Neure oinak miazkatzen sumatzen dut
iratze busti hauskorren azpian.
Oi nire amodioaren antzinako ahotsa!
Oi nire egiaren ahotsa!
Oi nire hegal irekiaren ahotsa,
arrosa guztiak nire mihiari zerizkionean
eta soropilak zaldiaren horzdura ikaragaitza ezagutzen ez zuenean!
Hemen zaude nire odola edaten,
haur iraganaren nire humorea edaten,
nire begiak haizean hausten diren bitartean
aluminioarekin eta mozkorren ahotsekin.
Utz iezadazue pasatzen atea
non Evak inurriak jan
eta Adamek arrain liluratuak ernatzen dituen.
Utz iezadazue pasatzen, adarrekiko gizontxoak,
tiragaleen eta jauzi
guztiz alaien basora.
Nik badakit zein den
orratz herdoildu zahar baten erabilerarik sekretuena
eta badakit plateraren azal zehatzaren gaineko
begi ernai batzuen lazturaren berri.
Baina ez dut ez mundurik ez ametsik nahi, jainko-ahots,
nire askatasuna nahi dut, nire maitasun gizatiarra
inork maite ez duen haize leunaren zokorik ilunenean.
Nire maitasun gizatiarra!
Gelba horiek elkar jazartzen dute
eta haizeak enbor zaindu gabeak mehatxatzen ditu.
Oi antzinako ahots, erre ezazu zure mihiaz
latorrizko eta talkozko ahots hau!
Negar egin nahi dut gogoa dudalako,
azken aulkiko mutil koxkorrek negar egiten duten bezala,
ez naizelako ez gizon bat, ez poeta bat, ez hosto bat,
baina bai beste aldeko gauzei errondan dabilkien pultsu zauritua.
Negar egin nahi dut nire izena esanez,
arrosa, haur eta izei laku honen urertzean
nire odolezko gizon egia esateko
neure baitan hilez iseka eta hitzaren lilura.
Ez, ez. Nik ez dut galdetzen, nik desiratu egiten dut.
Ahots askatu nirea eskuak miazkatzen dizkidazuna.
Bionboen labirintoan nire biluzia da
ilargia zigor gisa eta erloju errautseztatua hartzen dituena.
Horrela mintzo nintzen ni.
Horrela mintzo nintzen ni Saturnok trenak geldiarazi zituenean
eta lanbroa eta Ametsa eta Heriotza nire bila zebiltzanean.
Nire bila zebiltzan
morroi-ointxoak dituzten behiek marru egiten duten lekuan
eta nire gorputzak elkarren kontrako oreken artean flotatzen duen lekuan.
Poema doble del lago Eden
Nuestro ganado pace, el viento espera. Garcilaso
Era mi voz antigua / ignorante de los densos jugos amargos. / La adivino lamiendo mis pies / bajo los frágiles helechos mojados. // ¡Ay voz antigua de mi amor! / ¡Ay voz de mi verdad! / ¡Ay voz de mi abierto costado, / cuando todas las rosas manaban de mi lengua / y el césped no conocía la impasible dentadura del caballo! // Estás aquí bebiendo mi sangre, / bebiendo mi humor de niño pasado, / mientras mis ojos se quiebran en el viento / con el aluminio y las voces de los borrachos. // Déjame pasar la puerta / donde Eva come hormigas / y Adán fecunda peces deslumbrados. / Déjame pasar, hombrecillo de los cuernos, / al bosque de los desperezos / y los alegrísimos saltos. // Yo sé el uso más secreto / que tiene un viejo alfiler oxidado / y sé del horror de unos ojos despiertos / sobre la superficie concreta del plato. // Pero no quiero mundo ni sueño, voz divina, / quiero mi libertad, mi amor humano / en el rincón más oscuro de la brisa que nadie quiera. / ¡Mi amor humano! // Esos perros marinos se persiguen / y el viento acecha troncos descuidados. / ¡Oh voz antigua, quema con tu lengua / esta voz de hojalata y de talco! // Quiero llorar porque me da la gana, / como lloran los niños del último banco, / porque yo no soy un hombre, ni un poeta, ni una hoja, / pero sí un pulso herido que ronda las cosas del otro lado. // Quiero llorar diciendo mi nombre, / rosa, niño y abeto a la orilla de este lago, / para decir mi verdad de hombre de sangre / matando en mí la burla y la sugestión del vocablo. // No, no, yo no pregunto, yo deseo, / voz mía libertada que me lames las manos. / En el laberinto de biombos es mi desnudo el que recibe / la luna de castigo y el reloj encenizado. // Así hablaba yo. / Así hablaba yo cuando Saturno detuvo los trenes / y la bruma y el Sueño y la Muerte me estaban buscando. / Me estaban buscando / allí donde mugen las vacas que tienen patitas de paje / y allí donde flota mi cuerpo entre los equilibrios contrarios.