Aurkibidea
Ilargi, ilargiaren erromantzea
Antoñito El Camborioren atxiloketa Sevillarako bidean
Antoñito El Camborioren heriotza
Espainiako Guardia Zibilaren erromantzea
Botaka egiten duen jendetzaren paisaia
Pixa egiten duen jendetzaren paisaia
Ilargia eta intsektuen panorama
Lantua Ignacio Sanchez Mejiasengatik
Rosalia Castro hilarentzat sehaska kanta
Aurkibidea
Ilargi, ilargiaren erromantzea
Antoñito El Camborioren atxiloketa Sevillarako bidean
Antoñito El Camborioren heriotza
Espainiako Guardia Zibilaren erromantzea
Botaka egiten duen jendetzaren paisaia
Pixa egiten duen jendetzaren paisaia
Ilargia eta intsektuen panorama
Lantua Ignacio Sanchez Mejiasengatik
Rosalia Castro hilarentzat sehaska kanta
Deituaren erromantzea
Emilio Aladrenentzat
Nire bakardade atsedenik gabea!
Nire gorputzeko begi txikiak
eta nire zaldiaren handiak
ez dira ixten gauez
eta ez dute beste aldera begiratzen,
non lasai urruntzen den
hamahiru itsasontziko ametsa.
Aitzitik, garbi eta gogor
ezkutari iratzarri,
nire begiek metalen eta harkaitzen
ipar bati begiratzen diote,
non nire gorputz zainik gabeak
karta izoztuak kontsultatzen dituen.
* * *
Uraren idi dentsoak
beraien adar izurtuen
ilargietan bainatzen diren
mutilei oldartzen zaizkie.
Eta mailuek ingude sonanbuluen
gainean kantatzen zuten
zaldizkoaren insomnioa
eta zaldiaren insomnioa.
* * *
Ekainaren hogeita bostean
esan zioten Amargori:
Nahi baduzu, moztu jada
zure patioko heriotzorriak.
Margotu gurutze bat atean
eta jarri zure izena azpian,
basaperrexilak eta asunak
jaioko baitira zure saihetsean,
eta kare bustiko orratzek
hozkatuko dizkizute zapatak.
Gauez izango da, ilunean,
mendi imanduetan barrena,
non uraren idiek
ihiak edaten dituzten ametsetan.
Eskatu argiak eta kanpaiak.
Ikasi eskuak gurutzatzen,
eta metalen eta harkaitzen
aire hotzez gozatu.
Bi hilabete barru etzanda
egongo baitzara hil-jantzian.
* * *
Nebulosazko ezpata handia
mugitzen du airean Santiagok.
Isiltasun larria, bizkarrezkoa,
isurtzen zuen zeru bulartuak.
* * *
Ekainaren hogeita bostean
ireki zituen begiak Amargok,
eta abuztuaren hogeita bostean
etzan zen ixteko.
Gizonak kalean behera
jaisten ziren deitua ikusteko,
hark hormaren gainean finkatzen zuela
bere bakardade atsedenduna.
Eta izara makulagabeak,
kutsu erromatar gogorrekoa,
oreka ematen zion heriotzari
bere oihalen zuzenguneekin.
Romance del emplazado
Para Emilio Aladrén
Mi soledad sin descanso! / Ojos chicos de mi cuerpo / y grandes de mi caballo, / no se cierran por la noche / ni miran al otro lado, / donde se aleja tranquilo / un sueño de trece barcos. / Sino que, limpios y duros / escuderos desvelados, / mis ojos miran un norte / de metales y peñascos, / donde mi cuerpo sin venas / consulta naipes helados. // * * * // Los densos bueyes del agua / embisten a los muchachos / que se bañan en las lunas / de sus cuernos ondulados. / Y los martillos cantaban / sobre los yunques sonámbulos, / el insomnio del jinete / y el insomnio del caballo. // * * * // El veinticinco de junio / le dijeron a el Amargo: / Ya puedes cortar si gustas / las adelfas de tu patio. / Pinta una cruz en la puerta / y pon tu nombre debajo, / porque cicutas y ortigas / nacerán en tu costado, / y agujas de cal mojada / te morderán los zapatos. / Será de noche, en lo oscuro, / por los montes imantados, / donde los bueyes del agua / beben los juncos soñando. / Pide luces y campanas. / Aprende a cruzar las manos, / y gusta los aires fríos / de metales y peñascos. / Porque dentro de dos meses / yacerás amortajado. // * * * // Espadón de nebulosa / mueve en el aire Santiago. / Grave silencio, de espalda, / manaba el cielo combado. // * * * // El veinticinco de junio / abrió sus ojos Amargo, / y el veinticinco de agosto / se tendió para cerrarlos. / Hombres bajaban la calle / para ver al emplazado, / que fijaba sobre el muro / su soledad con descanso. / Y la sábana impecable, / de duro acento romano, / daba equilibrio a la muerte / con las rectas de sus paños.