JENDETASUNA (XABIER ALDAIRI)

ez dago lotsatuko gaituen jaioterririk

eta ez dago aseko gaituen sorterririk

ez gara zuhaitzak ez gara txoriak

sendo lotuak gaude kale hauei

bertako haizeari bertako hizkerari

baina gu izatez jendea gara

ez haize ez kale ez hizkera

maite duguna ez maitatzeko

daukagun eskubidean oinarri hartuta bizi gara

nik ere beste nonbaitekoa izan nahi nuke batzuetan

eta boladatan hemen bertakoa

eta inoiz beste norbait izan nahiko nuke

eta hurrengo batean ere bai

baina hori ezin da horren arin aldatu

—hainbeste larderia

hainbeste jatortasun euskaldun

hainbeste alderdi erlijioso

hainbeste eskuindar pobre

eta ezkertiar milioidun—

ederra da hegan egitea baina ez gara txoriak

harriek bezala pisatzen dute

sentimenduek eta oroitzapenek

eta ibai handi batek daramatza

milaka aukera betirako galduak

eta egindako aukeren ondare zalantzazko hori

urrea balitz bezala gorde nahi dut

ez dago lotsatuko gaituen herririk

ez dago aseko gaituen sorterririk

—non ez den geure buruaren ispilu pitzatu delako—

etxeak paratzen ditugu lerro-lerro

bata bestearen ondoan

kaleak osatzen ditugu

eta kalez kale abiatu eta

muga ateratzen zaigu bidera deblauki

hemen hasten da aurpegi bat

hor amaitzen da bestea

Azpeitia diot nik ere

eta ez zait betetzen ahoa

ez zait betetzen bihotza

han eta hemen

han hemenka

hangoak eta hemengoak

jendea gara eta jendeak jendeari jende izatea dio zor

askotan nonbaitekoa baino

norbaitekoa izan nahiko nuke

norbaitekoa izan ez ezerena ez inorena

norbaitekoa izan zure beldurrekoa izan esate batera

zure kolorekoa izan edo

beste norbaiten begietan landatuta bizi

Azpeitia diot nik ere

eta diot ez dela inon guztiz aseko gaituen sorterririk

baina jendea bai

eta diot ez dela lotsak hil lezakeen

ez banderarik ez himnorik

baina jendea bai

(eta nahiko nuke neure lotsa zaindu)

nik ere Azpeitia diot

eta maite dudana bezain ozen

maite ez dudana ez maitatzeko eskubidea

aldarrikatuz diot

—hainbeste kanpoeder

hainbeste barren huts

hainbeste aho bero eta odol epel

hainbeste gezur beltz

eta aurpegi zuri—

nik ere Azpeitia diot

eta ez naiz lotsatzen

ni ere jendea naiz

eta hemen denok gatoz munduaren erraietatik