AMETSA

Oroitzen naizenean

zeru urdin bat ikusten dut,

gainbaloratuak ditugun hodei errariak

eta errieta ahantziak.

Oroitzen naizenean

zu ez zara edonor,

abesti erromantikoak ere sinets ditzakegu

promes egiten dugunean

zintzoki estreinakoz.

Jada ez dugu denboren beharrik

bizitzen jarraitzeko,

bizikleta zahar bi belarretan paraturik

eta paraje desolatu bat

zugatik ez balitz.

Amets egiten dugu baina

uholdeak ikusten ditugu kapitalean,

katu itoak, zazpi bizi

heriotza bakarrean galduak.

Flotatzeko gai ez diren baloi zulatuak,

uholdeak pasealekuetan,

uholdeak ozeanoetan.

Emakume baten etsipena

betirako errepikaturik.

Edonor zara zu.