JOXERRA AGIRRE

BEREHALAKOAN DATORKION

HANDIENA EGITEKO

UNEAREN GAINEAN GOGOETAN

        ( a )

Hiltzea ze putada!

Dal-dal omen zoaz ahitu eta ahitu

arnasaren erritmoa baino ez izan arte,

eta halako batean, fist, argia itzaltzen dizute:

ilunpeak, ilunpeak, ilunpeak

isiltasuna, isiltasuna eta, gero, deus ez.

Itzali aurretiko istant horretan bertan

izanen ote duzu betarik, adibidez,

bizitzari buruz gogoeta egiteko? Edota

eman urrats okerrak, balizko aukera ezinak

zein zabortegi ontologikotan galdu ziren ikusteko?

Beldurtu eginen zaitu isiltasunak?

Lagun izanen dituzu ilunpeak ala etsai?

Gerora ere contradictio in terminis

jarraituko duzu? Pertsona ala humanoa?

Ni delako katramila linguistikoa?

Are garrantzitsuago, itzaltze horretan

jakinen ote duzu, atrebentzia ez bada,

bizitzaren txakur guztien ama, alegia,

zergatik, zergatik jaio zinen gizaki

eta ez txakur, adibidez?: hori bai pagotxa,

txakur jaio eta tutik ere ez pentsatu,

txakur jaio eta oinarrizkoagatik sufritu,

elkartasuna aitatu eta axa-axa erantzun,

amodioak laztandu eta plasta-plasta jarraitu,

txakur jaio eta oinarrizkoagatik poztu.

Kristorena izanen litzateke ezerezaren aurrean

jolas-molas aritu, izanaren aurrean lapa-lapa,

transzendentzia esan eta kazka-kazka ulertu.

Kristorena litzateke heriotza begi aurrean ikusi

eta ezagutu ere ez, kristorena!

hiltzea... zaunk-zaunk!