ANA YOLDIK

LWAZI NDUBILERI

HAIEN ARTEKO AMODIOA

SORTU DENEAN

        ( c+k )

Ni zain nintzaizun

amodio istorio garratzaz honantzago.

Etxe itxi huts baten gisa zain

arratsen nagietan barna

depresio mailegua paga eta paga,

bizitzaz, nahi baduzu, ahantziago,

ertzez ertz ezinak konponduz

ralentian doan makineriaren gisa,

nahi baduzu, zain nintzaizun ni.

Ni zain nintzaizun

aurkako errekurtsoen aitzakiatan,

binbili-bonbolo goiztirien artean

ia errainu, ia itzal, ia deus ez;

esperoan baina ez gehiegi,

bizitzen baina erdipurdi,

txor-txorrean, nahi baduzu, banindoan

denborak xahartutako gaztea bezala,

eta hala ere, zain nintzaizun ni.

Ni zain nintzaizun.

Eta eraman nahi izan zintudan

lezio ikasien nire mundu ttipira,

nire egia erosora, nire abentura erkinera,

nire si-es-noko amarru exkaxera,

baina harantzago eraman nahi zuk ni.

Geroz, zure gorputzeko zaurietan datza

oroz mozkor, nahi baduzu, bizitza.

Halaxe, halaxe zain nintzaizun ni zuri.