Kanpaiaren hotsa

Argiak piztuta harrapatu gaitu goiz-albak.

Okrea, zeru-urdin doi batekin nahasirik.

Beheko sua, eltzea, kafea,

denboraren usaina, karta barreiatuak,

eta zigarrokinez betetako hautsontziak.

Emakumeak, gizonak, lorategiak, liburuak

etorri dira, joan dira, galdu dira. Eta kanpai hura,

goizean aditu dena, ez zen postariarena,

baizik eta hiltegira daramaten antxume gaixoarena.