Itsasertzean genuen lorategia.

Zerua irristaka sartzen zen leihotik

eta amak

aulkitxo baxuan eserita

brodatzen zituen udaberriko larreak

eta atari irekiak etxe zurietan

eta zikoinen ametsak lastozko teilatuan,

zeina idatzia baitzegoen gardentasun urdinkaran.

Etorri gabea zinen oraindik.

Mendebaldera begiratu nuen, eta zu ikusi

— errainu arrosa bat zure begietan

— irribarre-itzal bat itsasoaren sakonean.

Gure amak eskuetan nindukan.

Baina nik

haren sorbaldaren atseginaren atzetik

haren adatsaren zurbilaren atzetik

emeki, pazientzia eta onberatasuna usainduz,

serio begiratzen nion itsasoari.

Kaio batek hots egin zidan

arratsaren sakonetik

hona, mendien lerro etzanera.