Lizunkeriak

 

Zu gabe etxeak ez daki nire etxea izaten.

Abere hilaren hilotza bezala

edo denbora lizunaren sabelak

gaizki digeritu bizihatz uherra bezala.

Horma huts hauei so nago.

Perlek bezala

bizitza ilun eta itsas pekoaz

argitzeko zure haragia eskas dute.

Odol urrun eta haragizko etxe baten

nostalgiaz hazten nauen (...)-kiko

kartzelari bezala so nago horma hauei.

 

                       * * *

 

guztiari

desafio bakar bat bezala

edo ezerezari

odola eta hitza

eta amodioa: jostari

dabiltzan mirailek

eman burtzoroa.

 

                       * * *

 

Koloka zegoen herio zuriaren arrautza

besapean, papoaren ondoan,

eta bularraren ematen zion itsuki

gauaren hegalaren itzalari.

Ez negar egin niretzat ama argi zirrintan.

Ez negar egin niretzat ama, nirekin baino.

 

Zartatzen zihoan arrosa piztigarria,

oihua zekarren

             hormazko kimu.

Ama, ez niretzat negar egin, ama.

Ez niretzat negar egin ama, nirekin baino.

 

Zure negarrak nirearekin sarea beza txirikorda,

neure urrats dudakorren azpian

itzalaren beldurraren eskuari loturik

gorputzez tolesten garen

             trapezioan.

 

Gabeziaren

soberakineraino altxatzen den

             zikiratuaren ahotsa bezala.

Jainko baten antzera kristalizatu kantan

odolusten doan galtzetik.

Lehen jainkoa zu, ama.