Bihurgune
Gizon bako emakumea bizikletarik
gabeko arraina bezalakoa da.
Ezezaguna
I
Gaur, abenduak hogeita bat,
balkoira atera naiz:
jada jabaltzen zihoan euri baten azpian
ikusi ditut ontziak, eltzeak, kontserba
kaxak, agabe ziztadunez landatuak,
belar larrutzailez, begoniaz, geranio eta kaktusez,
erreginaren zaldunez
eta etxeko loriosez.
Eta jasmina, hiltzen banaiz, ez naiz hila.
Bazen egun asko ez nintzela balkoira jalgi
amodioaren eta beste gauzen atzetik lasterka.
III
Bizikletarik gabeko arrainaren pare
ene bihotza uhin artean aurkitzen dut.
Ardo biziki eztian ilargia hiltzen den
lekuraino altxatzen dut kaliza.
Bakartasunez horditu naiz.
VI
Lehenik belarriak zulatuko dizkidate eta
han hara huntz-pettentak txertatuko.
Ez hartu oihan hau harizti batentzat.
VII
Zurezko begiak ditut.
Zizare bat negarrez ari da noizbehinka.
IX
Orduek nire larru
gainean dantzatzen dute
eta zapatarik gabeko
urrats txikien
bakartasuna dator...
XII
Tristezia bultzatuko dut selauru goretarik
begi bako neskatoa eta euritako hautsiarekin,
haur-kaiera garaitua, eltxo-sare zaharra.
Eta harmailak jaitsiko ditut amaraun eroek
ehuniko bozkario jantzitan.
Amodio bihikatua badate sakela zoletan.
XIII
Minaren sorgin, nire erorketa bakartian,
huntza argitik ihes doan liburua hetsi dut.
Ahanztearen zirrikitutik sortzen da odol belarra
eta jasmina ilargite honen bihurgunetik.
Isilkako urratsekin, norabide ilunetik,
armiarma etxeko-anderetza da berriz.
Amodio hautsak atea seinalatzen dit.
Baina ilargia temaz dabilkit ingurua
utz dezadan —ikusten?, zuhaitz zaurituak
bere larru pean datxika zure bizi-araua—,
Haize bako aintziraren zolan hitzartzen nau.
Gauaren apaletara itzultzen dut miraila
eta aurpegia, orratzez urratua, ezabatzen.
Hostoen tristura zartatzen zait behatzetan.