Poesia kaiera
Poesia kaiera
Maria Merce Marçal
itzulpena: Itxaro Borda
2014, poesia
64 orrialde
978-84-92468-53-9
Maria Merce Marçal
1952-1998
 
 

 

Bihurgune

 

Gizon bako emakumea bizikletarik

gabeko arraina bezalakoa da.

Ezezaguna

 

                      I

 

Gaur, abenduak hogeita bat,

balkoira atera naiz:

jada jabaltzen zihoan euri baten azpian

ikusi ditut ontziak, eltzeak, kontserba

kaxak, agabe ziztadunez landatuak,

belar larrutzailez, begoniaz, geranio eta kaktusez,

erreginaren zaldunez

eta etxeko loriosez.

Eta jasmina, hiltzen banaiz, ez naiz hila.

 

Bazen egun asko ez nintzela balkoira jalgi

amodioaren eta beste gauzen atzetik lasterka.

 

 

                      III

 

Bizikletarik gabeko arrainaren pare

ene bihotza uhin artean aurkitzen dut.

Ardo biziki eztian ilargia hiltzen den

lekuraino altxatzen dut kaliza.

 

Bakartasunez horditu naiz.

 

 

                      VI

 

Lehenik belarriak zulatuko dizkidate eta

han hara huntz-pettentak txertatuko.

Ez hartu oihan hau harizti batentzat.

 

 

                      VII

 

Zurezko begiak ditut.

Zizare bat negarrez ari da noizbehinka.

 

 

                      IX

 

Orduek nire larru

gainean dantzatzen dute

eta zapatarik gabeko

urrats txikien

bakartasuna dator...

 

 

                      XII

 

Tristezia bultzatuko dut selauru goretarik

begi bako neskatoa eta euritako hautsiarekin,

haur-kaiera garaitua, eltxo-sare zaharra.

Eta harmailak jaitsiko ditut amaraun eroek

ehuniko bozkario jantzitan.

 

Amodio bihikatua badate sakela zoletan.

 

 

                      XIII

 

Minaren sorgin, nire erorketa bakartian,

huntza argitik ihes doan liburua hetsi dut.

Ahanztearen zirrikitutik sortzen da odol belarra

eta jasmina ilargite honen bihurgunetik.

 

Isilkako urratsekin, norabide ilunetik,

armiarma etxeko-anderetza da berriz.

Amodio hautsak atea seinalatzen dit.

Baina ilargia temaz dabilkit  ingurua

 

utz dezadan —ikusten?, zuhaitz zaurituak

bere larru pean datxika zure bizi-araua—,

Haize bako aintziraren zolan hitzartzen nau.

 

Gauaren apaletara itzultzen dut miraila

eta aurpegia, orratzez urratua, ezabatzen.

Hostoen tristura zartatzen zait behatzetan.