Valencia d’Aneu

 

Erroizten,

behera lehiatzen den

hedoi jauzia bezala

isiltasunaren

zeru urtsuaren aurka

altxatzen da

muinoa,

zurrun.

 

Karga edo

deskarga lekukotasun

zantarra,

galdezkatua, zirikatua,

harrizko mututasunez

baizik ez da

mintzo,

argiz kontra.

 

Denbora esmaildua

zatikatua

laurdenez txikitua

ematen du

soilik,

denbora zakarkinak,

mailak datatzeko

balio duten

legez kanpoko

txanponak.

 

 

Eta deboilaren

alfabeto

ilun bezain

gaizki zenbatua

ebakitzen duen

lotura, kodea,

jakitatea

maskaratzen du

zekenki.

 

Belarrik eztienaren

itsu irri

gaztearen azpian

zulatzen duen

hitzak

aurki ezin,

memoriaren

lurralde suntsitua.