Exilioaren lehorrean

 

Maitea, izpiritu gaiztoak urruntzeko, exilioko

lehorrean, menda eta musuez sute dagit

              eta desiraren belarminaz

tatuatu dut bihotzaren eta ahobiaren sarea,

Eta hazten nauen itzala gatibatzeko

              Gordeleku bihurtzen naiz.

 

Maitea, gaur egarriak husten eta hazten nau.

Lehorreratzen nauten ibaiak marrazten ditu keak

              eta, harri artean, mendaren

dolorearen, usainaren, gustuaren gatibu naizela,

ahobia sutzen didazu erregai sekretuekin

              —ausentzia eta belarmin.

 

Maitea, belarmin zurbilaz harrotzen doa zerua.

Bestaren purruskak hazkurria hesten du jada

              ahobiko odolarekin.

Eta, espero gabetarik, gauaren beste lehorrean

espero zaitut, izarrez mozkor, berde eta menda,

              eta nire hatsaren gatibu.

 

Maitea, ur edo ontzizko zein xederek gatibu

Naukate, legez kontra, ilargia nire oihanetik galtzen

              nabaritzen dudala eta mendak hosto

Eskasak ekira idokitzen ditu, eta dolua ez da hazten.

Zein lakiok ditu lertxun saldoak deitzen, lehor gabe,

              eta frutak, ahobirik gabe?

 

Maitea, zein jaidura txarrek bridatzen ote dit ahobia,

eta lainozko kaiolan eta pozoia urtzen eta arbolak

              gatibatzen ditu? Zein lehorrek

dakar handikeri kiratsa belarminezko mortura?

Zein plazerek, ehortziak ja, apaintzen eta hazten zaitu,

              zu, mendaren alegiazko izatea?

 

Maitea, lerro hauek orok musuak eta menda

sutu dituzte, zu ez erretzeko, ahobi agerrindea.

              Eta hazten duen txirikorda

hondamendian errotzen da eta lepoan, balizko

itzuleraz, lehorra itotzen duen belarmin eta

              gatzezko itsasoa gatibu dauka.

 

Maitea, ihesi noa: lehorra, mendaren gezurrak,

Ahobia gorritzen, gatibatzen eta hazten nauen

              Belarminak bihurtzen dira.