Etsiaren harian

Aldizka

poema bat egoskortu egiten da,

eta hormatu,

orriari negar

eginarazi nahi liokeen

idazlearen luma-puntan,

hala nola hormatzen den musika

boxeoko eskularruekin jotako

flautaren sehaskan.

Batzuetan, poema batek

existentzia ukatzen du tematsu,

ezezko setatiaz.

Ez du jarri nahi, esaterako,

John Berger-en ahotan,

Moskuko hilerri hartako urkiek

zeruaren eta lurraren arteko

solasaldi-modu bat ziruditela.

Zenbaitzutan,

Axularri berari ere errespetua galduz,

poema batek ez du

«Goiz heltzen diren pikoak

maite ditu nire arimak»

erranez bizi nahi.

Beirazkoa legez den

giza bizitzaren hauskortasunaren

ezagun,

poema bat gai da,

etsipenaren ordu makurretan babestuz,

gazterik hiltzera zihoan

Eusebio Lorenzo gailegoaren

sentipen hilurrenak

isiltasunaz arnasusteko,

«Ahanztura galdu genuen hura

maite-gabetzea da»

esan gabe utziz.

Aldizka,

poema bat isiltasuna bortxatzearen

aurka ateratzen da,

ezer esan gabe beteagoa ageri den

espazioa orbantzerik

ez du onartzen;

alferrik da

arratsaldearen mugetan

bistaraztea:

elur azpian

izoztutako zantzuak

dira bere hitzak.

Bizi nahi ez duen poema bakar batek

poesiaren eraikin guztiei

desafioa jaurtitzen die,

eta horren aurrean

idazleari ez zaio

kristal finezko kopa hartu

eta Errioxako ardo ona edatea

beste eginkizunik gelditzen.

Ez da, hori,

bere gerla.

w1998