Aurkibidea
ITSASOAREN AURREAN
Orduan esaiezue erleei: Omar Nabarro hil da!
Eta esaiezue harekin batera hil direla
Jimenez eta haren beste heteronimoak,
eskola urteetako goitizenak, etxekoen
izen sekretuak, soldadutzakoak eta beste,
eta horiek guztiak edonork erabiltzeko
libre direla: lehen izan diren bezala orain.
Eta erlerik ez bada esaiezue
aramuei, ingumei, eltxoei,
pinpirinei, euliei izan ezik
hegan doan intsektu orori,
baita airean nekez doazen
koleopteroei eurei ere:
Omar Nabarro hil da:
egizue hegan, eta albistea eroan.
Eta heriotza ortzegunez bada,
gogora ekarri Cesar Vallejo,
batik bat euria ari badu;
eta bestela bada, martitzenez edo bada,
begira, begira egizue gora
gauerdian, asturu gorria, Martitz,
han ote den, eta egizue negar
munduan isurarazi den hainbeste odol-
eta gezur-olderengatik. Asturu gorriak
ez du horretan zerikusirik izan.
Esaiezue ba, edozein egun izanda ere;
gero ehortz nazazue itsasoaren aurrean,
Robert Louis Stevenson bezala,
jakinik nire bihotza aspaldi datzala
lurperaturik Wounded Knee-n;
jar nazazue oinak iparrera burua hegoaldera,
mokozabalen eta lertxunen igaroaldien
ardatz zehatzaren gainean.
Ez ezazue nigaz kerik atera,
keak erleak eta besteak ere uxatuko lituzke-eta:
haragi bizirik errearen keak,
zeuon haragi bizi errearen keak erleei,
haragiaren keak erleei, Graziana,
eragotzi egin ote zien
halaxe eman zizueten heriotzaren berri izatea,
eragotzi ote zien, Graziana?
Kea izan ote zen ekarri zizuena
heriotzaren tenorean negarra,
Graziana, ekarri begietara,
eta betiko bertan lehortuta utzi?
Kea, Graziana?
Ez ezazue nigaz kerik atera, ba,
eta ehortz nazazue kaioen hegalezko
ortzi-sabaiaren azpian, Paul Valery gogoan;
amilotxen eta buztanikara horien, txonta
eta birigarroen, erleen belartzako zokoan, han,
indio egin ninduten ama eta amamaren
ezerez gardenaren alboan, mestizo
bihurtu ninduen aitaren
isiltasunaren belarri-belarrian,
Kantauri Natural History Museum horretan,
nagoen hor, espeziea ere hortxe den bitartean
amoniteek izan zuten amaieraren esperoan.