ZERGATIK HAIN URRUN EGIA

Txori itsua elurraren gainean izozten denean

zoriontsua da.

Zoriontsua da beste aldean zerbait lapurtu

eta honaino ekartzea lortu duelako.

Nik ere eskuak airerantz zabaltzen ditut

eta min ematen didate.

Nostalgiara bidean apurketa bat dago garenaren eta

izan nahiko genukeenaren artean.

Barrikadaren alde honetan ez dugu etorkizunik.

Beldurra despistatzeko kafea egiten dugu

eta loreen irinarekin koloreztatzen dituzu masailak

eta nik bizi guztia daukat zuri buruz idazteko.

Begiratzen dizun inor ezin da lokartu.

Isiltzeko eskatzen dizut eta musukatu egin nahiko zintuzket

egiten duguna eta egin beharko genukeena

ez daitezen inoiz gehiago gauza bera izan.

Ideia inkonexoak etortzen zaizkit

sexuari edo trenei edo whiskyari buruz

baina begiak itxi eta lokatza da dena berriro.

Tristuraz inflamatuta nabil.

Horregatik da nire haragia argizarizkoa

eta nire poesia betilez betetako poltsa bat.

Esan dizut behin baino gehiagotan

gaur egungo stakhanovismo literarioaren aurka nagoela.

Oraindik bihozkadetan eta sinestesian sinesten dut.

Horregatik entzun dezaket haizea ez dakit zeren bila.

Horregatik usteltzen da ume bat nire barruan.