ERAZTUNA

Ekaina da. Luze iraun du gaur argiak eta

on egin dit zuen mahai bueltak iluntzean

aita eta izeba parean, ondoan ama.

Pizza bat eskatu dugu afari pasarako

eta botila bat hustu lauron artean

hau goitik behera dator, esan dute gero

ez penatuegi, baina ezta keinu alaiez ere

—bitartean gozatzeko—.

Afalostean zorro bat ekarri du izebak erdira

etxe aurreko limoiondoa bezain horia

amamaren eraztun bat dago barruan

diamante pare bat ditu eta ados gaude

ez duela inondik ere bera gogorarazten

—azazkal beltzekoak ziren haren eskuak—.

Badu baliorik ordea eta hilabeteak daramatza

bueltaka, harekin zer egin ez dakigula

atera dugu, ibili dugu eskutik eskura

itzuli da zorrora, eta lehengotan gaude.

Tarte batera, zorroa ezagutu du aitak

Jesus Mariren botikak hemen gorde ziren

argitu dio izebak, gero aitarenak ere bai.

Ilargia, baratzeko egitekoak, aska zaharra

bakarrik gelditzean, eskuetan hartu dut zorroa

arrastoren bat ukitu ahal izatearen fantasian.