AGUR!

 

Adiskide kuttun, lagun zorigabe,

azpildu gabeko bihotzaren jabe,

onerako zabal, ederrak subera:

hatorkit, Onuzki, gaur oroimenera!

 

     Elkar-ordainaren ezti berdinaka

behin ta berriz uka maitasunak baitik,

ta ez eskain bizitzak behazuna baizik

(hala baita mikatz sagar bat helduka);

alde egina haiz urrun, lagun bihozbera,

adi-mugaz harantz-erbeste itzalera.

 

     Adiskide laztan, ehun bider gaixoa:

gogapenak elkar bil-hari meheñoa

behinola zaik eten... Adi-jauregia!,

jabe dituk, geroz, gaua ta nahasia.

 

     Irudimena huen giharra, joria;

baina, hega-baldar baitabil txoria

lurrera-beharka zauri doanean,

horren antzo zian hark ohi, maizenean.

Odol eri batek hezetua iduri,

beltz-ikusbera huen, izukoi, urduri...

 

                    * * *

 

     Gaberik gabeen gaupean baihago;

gaztezaro-ogitik jakide ninduken

honen onginahia ez baituk sinisten;

ai, nik ahal banezaik, nik ahal (eztiago

loak har basoan ilargia baino)

ene oihu hau sar bihotz hileraino!

 

     Ene oihu hau sar ta bihotza biztu,

ta itzal-jauregian giza-argia isiotu!

 

     Ezin ahal baledi, Jaun errukiorra,

barkatu iezaiozu zizukeen zorra;

ta Argi-Aberrian ikus ahal nezake

lauso ezinezko adiaren jabe;

ta ahal biezat, Jaun, otoi, besarka negarrez,

beste inon ez hainbat negarra den emez!

 

1930