Arimaren eta izatearen arteko elkarrizketa

 

Nire arima.

Dei egiten diat antzinako eskailera kiribilera,

jar ezak arreta guztia mailaz mailako igoeran,

hautsirik gainbehera datorren almena horretan,

izarrek argitutako aire arnasa geldikoan,

polo ezkutua seinalatzen duen izarrean,

finkatu gogoeta gorabeheratsu oro

pentsamendu oro amaitzen den gune horretan.

Nork bereiz zezakek arima iluntasunetik?

 

Nire izatea.

Nire belaunen gaineko ezpata sagaratua

Satoren antzinako ezpata dun, eta lehen bezala ziraun,

oraindik zorrotz, oraindik ispiluaren antzeko,

orbanik gabe menderen mendetan;

zetazko broderia loretsu zaharkituak

—gorteko damaren baten soinekotik erauzirik—

biltzen eta lotzen din zurezko ezpata-zorroa,

bere zirtzilean ere babesgarri eta, kolorge, apaingarri.

 

Nire arima.

Zergatik gizonaren irudimenak,

bere loraldia aspaldi igarota, oroitzen ditu

maitasunaren eta gerraren eredu diren gauzak?

Antzinako gaua gogoan harturik,

irudimenak lurra alde batera utzi

eta adimena hona eta hara

beste kontu batzuetan dabilelarik,

aska daitekek jaio eta hiltzearen krimenetik.

 

Nire izatea.

Montashigik egin zinan hura, familiako

hirugarrenak, duela bostehun urte,

auskalo zer nolako broderiazko lorez estalia

—bihotz-purpurazkoak—, eta horiek guztiak

hartzen ditiat egunaren eredutzat, gaueko

dorre-ereduaren aurka aldarri eginez,

soldadu honen eskubidea balitz bezala,

krimena beste behin egiteko pribilegioa.

 

Nire arima.

Ilbeteko aro honek gainezka egin dik

eta gogamenaren hondoraino jaitsi duk,

gizakia gor, mutu eta itsu uzteraino,

eta adimenak ezin aurrerantzean bereizi

Izatea Eginbeharretik, Jakinduria Jakitunetik;

bestela esanda, Zerura igo duk;

hildakoek soilik izan zezaketek barkamena, baina,

horretaz pentsatzean, mingaina harri bihurtzan zaidak.

 

Nire izatea.

Bizirik dagoen gizona itsu zagon, bere tanta edanez.

Zer axola erreteneko ura lohi egotea?

Zer axola, beste behin bizi behar badut gauza bera,

handitzearen langintza jasan behar badut,

umezaroko bidegabekeria, gizon bihurtzera

doan gaztetxoaren larrimina,

gizaki osatu gabearen samina

—buruz buru bere buruaren baldarkeria jasanez—

 

eta arerioen artean amaiera izan beharra?

Nola, Jainkoaren izenean, saihestuko din ba

irudi lohitu eta desitxuratu hori,

gure begi maltzurren ispiluak

haren begien aurrean jartzen duenean

harik eta irudi hori bere irudia dela uste duen arte?

Eta zer balio du saihesteak, gero neguaren

erauntsian harekin ohorez topo egiteko?

 

Pozik nengoken berriro guztia biziko banu,

eta berriro berriz, nahiz eta bizitza izan igelen

errunaldira murgil egitea gizaki itsu baten erretenean

—gizon itsua gizon itsuei kolpeka—

edo denik eta erretenik ugalkorrenean,

gizonak egiten duen eta nozitu behar duen

erokeriarik handienean, zeina baita emakume burgoi bati

gorte egitea haren arima biki izan gabe.

 

Pozik nengoken ekintza edo pentsamendu

ororen jatorri horretara joko banu,

patuari neurria hartu eta neure buruari barkatuko banio.

Ni bezalako batek zimikoa aldentzen duenean,

hain handia dun bularra betetzen dion eztitasuna

non barre eta kantu egitea baino ez baitzaigu geratzen,

edozer bihurtzen dun bedeinkazio guretzat,

bedeinkatua dun ikusten dugun guztia.