Arrosa gorria denboraren gurutze gainean

Arrosa gorria, arrosa harroa, arrosa tristea, nire egun orotakoa,

zatozkit albora, antzinako erara kantatzen dudan bitartean:

Cuchulain, itsasaldi garratzaren kontra borrokan,

druida grisa, basoek elikatua, begirada barekoa, Fergus-i

ezin konta ahala amesgaizto eta hondamendi ekarri zizkiona;

eta zure zeure tristura, itsas gainean zilarrezko sandaliekin

dantzan dabiltzan izar zaharkituek

beren doinu goren bakartiarekin kantatzen duten hori.

Zatoz hona, giza patuak itsutu gabe aurki dezadan

maitasunaren eta gorrotoaren adarretan,

eguna biziarazten duten gauza ergel zoroetan,

edertasun betierekoa bere bidea eginez.

Zatoz hona, zatoz hona, zatoz hona, oi!, eta utzi

leku txiki bat arrosaren arnasak bete dezan,

ezen, bestela, ohiko irrika-gaiak entzuteari utziko diot

—zizare ñimiñoa bere leizetxoan ezkutatzen,

basasagua nirekin batera lasterka belardian barrena, eta

itxaropen hilkor astunak, berea egin eta aienatzen direnak—,

eta hasiko naiz Jainkoak —aspaldi hildakoen bihotz dirdaitsuei

mintzo zitzaielarik— esandako gauza bitxiak non entzungo,

nola ikasiko gizakiek ulertzen ez duten hizkuntza kantatzen.

Zatoz hona. Kantatuko diet, hemendik joateko garaia

heldu aurretik, Eire zaharrari eta aspaldiko garaiei,

arrosa gorria, arrosa harroa, arrosa tristea, nire egun orotakoa.