Zure segurtasunerako

Hegaldia bostetan da baina ordu bietarako dugu aireportuan egon beharra. Jende serioa dira israeldarrak, esan didate, eta segurtasun zerbitzuan baratzuria baino finagoak lanean. Jende serioa gara euskaldunok ere, hala esaten dugu, eta ordubete lehenago etorri naiz Barajasera, eta El Al hegazkin konpainia israeldarraren salmahaien pareko eserlekuetan jarri naiz.

         Bost minutu ez dira pasatu neska ilegorria hurbildu zaidanerako.

         — Norbaiten zain? —ingelesez ari zait, Barajasen.

         — Hegaldiaren ordua heldu zain.

         — Zein konpainiarekin duzu hegaldia?

         Kaleko jantzi arrunta darama emakume hankaluzeak, baina galderak ez dira turista galduarenak.

         — El Al-ekin. Tel Avivera noa.

         — Txartela ba al duzu?

         — Txartela ekarriko didan bidai-agentearen zain nago, hain zuzen —susmo txarra hartzen hasi natzaio—. Aizu, zergatik egiten dizkidazu galdera hauek?

         — Lagundu besterik ez dizut egin nahi —adeitsu mintzo zait andre hortzaundia.

         Nire agentziaren taldeko erromesak begiztatu ditudala iruditu zait, sorbaldan "Interpax" bidaia poltsa zuri bana daramaten pertsona nagusien taldea ilaran ikusi dudanean.

         — Sireica agentziakoa da txartelak banatzen ari den hori? —ilaran azkena dagoenari galdetu diot.

         — Lur Santura zatoz zu ere? —egurrezko gurutzea du lepotik zintzilik.

         — Bai.

         Egia da, zer arraio, Lur Santura noa.

         Betazalak poliki bilduz itxi egin ditu begiak, eta buruarekin baietz egin, erromesen artean gazte bat ikusteak ematen dion poza apaltasunez adieraziz.

         Txartela jasota fakturazioetarako salmahaietara abiatu naiz, segurtasun zerbitzukoen galdeketa zain dudala jakitun. Hogeita hamar bat urteko neska beltzarana egokitu zait galdetzaile.

         — Zertara zoaz Israelera?

         — Turismo egitera batik bat, baina kazetari lanak egiteko asmoa ere badut.

         — Kazetaritza? Itxoin apur bat, mesedez —joan egin zait.

         Dozenerdi lagun ari dira galdeketak egiten, salmahaiak baino metro batzuk aurrerago. Gertu samar dudan gizonezko heldu bati maleta zabaltzeko eskatu diote. Baina erromes katoliko susmagaitzak dira, itxura batean, bidaiari gehienak, eta galdeketak bizkor ari dira gainditzen.

         Berrogei bat urteko gizon potxoloa hurbildu zait, neska beltzarana, orain walkie talkie eta guzti, alboan duela:

         — Zer komunikabiderentzat egin behar duzu lan Israelen?

         — Nire kasara noa, baina artikuluak egunkari jakin bati bidaliko dizkiot: Euskaldunon Egunkaria.

         Hori egiaztatzen duen agiria eskatu dit eta, Israelgo Enbaxadan akreditazio eskaera egin eta erantzuna bidali zidatela esan diodanean, faxa ere emateko. Pasaportea kendu eta, paper guztiak hartuta, alde egin didate.

         Galderari galdera hasi da lodikote beltzarana itzuli denean. Zertara zoaz Israelera? Han inor ezagutzen al duzu? Hango jendearen helbiderik edo telefonorik ba al duzu? Non hartuko duzu ostatu? Erreserba egina al duzu hotelean? Erakutsiko al didazu erreserba-agiria? Zertara esan duzu zoazela Israelera? Ordenadorea zurea al da? Zer erreportaia klase egingo dituzu? Inoiz izan zara Israelen? Egona zara herri arabiarren batean? Arabiarrik ezagutzen al duzu? Zertara esan duzu zoazela Israelera? Maleta zuk bete al duzu? Zer daramazu pakete horietan? Armarik edo bonbarik badaramazu maletan?

         — Gogorarazten dizut galdera hauek egin beharra daukadala, zuen segurtasunerako —nire harritu aurpegierak azalpena eskatzen zuen nonbait—. Lehengo astean borondaterik onenarekin lagun baten paketea zekarren turista batek, eta bonba bat zen! Pentsa!

         — Kontxo —barreari eutsi egin diot behintzat.

         Hiru aldiz eraman eta ekarri dizkidate pasaportea eta beste agiriak, eta maleta eta poltsa miatzeko aparteko gela batera eraman naute azkenean. Kubo formako patio handia da: 7 x 7 x 7 metroko kuboa, begiratu batera. Plastikozko sabaia du eta adreiluzko horma laranja kolorekoak. Gelaren erdian dagoen mahai luze bakarrean jarri dituzte nire gauzak, eta bazterreko aulki tolesgarri egurrezkoan eserarazi naute.

         Lagundu baino egin nahi ez zidan emakume ilegorri, hankaluze, hortzaundia etorri da. Orain ez dit galderarik egiten. Maleta eta poltsa ireki ditu poliki, eta upela adinako interrogatzailearen laguntzarekin, banan-banan miatu dituzte nire alkandora, kamiseta, liburu, praka, kaset-zinta, galtzontzilo, jertse, galtzerdi, hortzetako eskuila eta abarrak. Prozedura zehatza da, kirurgikoa ia: paper mutur bana dute eskuan, eta papera likido batean busti ondoren, alkandora edo dena delakoa igurtzitzen dute papertxo horrekin. Likido hori zertarako den galdetzera ausartu natzaie, otzan, aulki tolesgarritik mugitu ere egin gabe noski.

         — Nire lana hau egitea da.

         Sinpatikoa, mutila.

         Bizarrerako aparraren potea, argazki-filmak, hortzetako pasta eta antzeko material arriskutsuak eraman egin dituzte, eskaner berezi batean aztertzeko. Argazki-makina eta ordenadorea ere bai. Itzuli dira biak eta arropak berriro banan-banan errepasatu dituzte, garbiaren gainean garbituz bezala, metal-detektore moduko batekin orain. Hauen guztien buruzagia izan behar duen betaurrekoduna etorri zait, ikuskizunari begira aspertzen hasita nengoenean. Ordu eta erdi daramat Mossad-en esku.

         — Ordenadorea hemen geratuko da; ezin duzu zurekin eraman.

         Mesedea egiten ari zait. Nire segurtasunaren alde ari dira lanean. Baina ni jabetzen ez, eta azalpenak eskatu dizkiot. Ea zergatik.

         — Ordenadorea gure eskanerretik pasatuz gero, hondatzeko arriskua dago. Behar bezala arakatzeko denbora behar dugu. Beraz, hemen geratuko da, eta itzultzean jasoko duzu. Sentitzen dugu.

         — Israelera inork ordenadorerik ez duela eramaten esan nahi didazu? Ez duzuela sistemarik konputagailuak miatzeko? Hainbat segurtasun-kontrol pasatu izan dut horrelakoekin, eta makina piztea aski izaten da ordenadore barruan ezer arrarorik ez dagoela ziurtatzeko.

         Euria egiten duelako protestatzea bezain alferrikakoa da, ordea, hemen inori kontuak eskatzen aritzea. Zintzoaren plantak egiten hasi da nagusia eta, beharrezko tresna dudala jabetzen denez, hiru egun barru, behin bonba-ordenadorea ez dela ziurtatu ondoren, Tel Avivera bidaliko didatela agindu dit. Sinesten diot. Oso serioak dira israeldarrak.

         Miaketa bukatzear da. Argazki-makina, Pentax zaharra, eskuan dakar miatzaileen buruzagiak. Kamera mahai gainean utzi eta amaitu da kontua, pentsatu dut neure artean.

         — Zertarako dira bi pila hauek? —kameraren azpialdera beha egin dit galdera.

         — Bata kamerarentzat berarentzat izango da eta bestea, ez dakit, fotometroarentzat agian —asper-asper eginda nagoela adierazten ahalegindu naiz tonuan. Berdin zaio.

         — Itxoin apur bat —kamera eskuan duela desagertu egin da berriro.

         Atzeman ditu bonbak azkenean.

         Argazki-makina ordenadorearekin batera aireportuan geldituko dela jakinarazi dit handik hamar minutura. Barre egin diot, burlaizez, "kokoteraino naukazue" esanez bezala.

         Hiru t'erdietan askatu nau Mossadek, baina bostetan aireratuko den hegazkina hartzera lauretan agertzeko eskatu dit nagusiak. "Gorputz miaketa" egin eta eskuko poltsa itzuliko didate.

         Seiehun bidaiari garenez, miaketak arin eta bizkor egingo dituzten esperantzan etorri naiz erromesen ilarara, hegaldirako txartela eskuan. Hartu dit tiketa El Al-eko enplegatu prestuak. Eskatu diot eskuko poltsa.

         — Itxoin bazter horretan, gazte horren aldamenean.

         Gozoa dago laguna. Ni bezala miatu eta galdekatu dutela azaldu dit, pikua baino lehorrago, Pedro Manuel erromes gazteak. Orbel artean bi onddo, nonbait. Biok isilik gaudela, hegazkinerako bidean doan apaiz gazte beltzarana gelditu zait parean.

         — Zer egin dizute? —aparteko patiora eraman nautela ikusi du.

         — Ia bi orduz eduki naute miaketan eta galdeketan.

         — Ni ere halaxe eduki izan naute aurrekoetan! Horregatik etorri naiz gaur horrela —sotana jantzita, lepoko zuri eta guzti dator. 35 urte baino gehiago ez ditu. Mozorrotuta ote datorren bururatu zait—. Gaztea naizelako ez didate sinesten apaiza naizela. Biluztu zaituzte?

         — Ez.

         — Biluzten bazaituzte, sala itzazu! Sala ditzakezu —hegazkinerantz joan da, biluztearen kontua, eta salaketarena, argitu gabe.

         Beste bidaiari guztiak hegazkin barruan daudela, enplegatu batek Pedro Manueli eta bioi berari jarraitzeko agindu eta aireportuko beheko aretoetako batera gidatu gaitu. Pedro Manuel mutu, Tel Avivera eramango gaituen abioiak baino mutur luzeagoarekin.

         Ni deitu naute aurrena, aretoaren bazter batean errezel ilun batez itxitako txokora. Guardia zibil bat eta hegazkin konpainia israeldarreko enplegatua ditut zain. Poltsikoak erabat hustu ondoren, guardia zibila begira ari dela, ederki ukitu dizkit koskabiloak israeldarrak. Orain benetan, atzaparrekin. Ezer arriskutsurik ez daramadala ziurtatu duenean pasaportea itzuli dit guardia zibilak. Bostak jota, berandu goaz hegazkinera.

         Pedro Manuel sartu dute ondoren bazter ilunera. Luze eduki dute, nire aldean. Zapata bana eskuan dakartzala irten da, halako batean, guardia zibila. Pedro Manuelen oinetakoak. Bonba-zapatak.

         Bonba-gizonak ez garela ziurtaturik, utzi digute azkenean hegazkinean gure lekua hartzen. Fedayin palestinarrek infiltraturen bat sartu badute, israeldarrek badakite gu ez garela. Infiltraturik izatekotan, Interpax poltsa darama eta egurrezko gurutzea lepotik zintzilik. Edo apaiz mozorroa du.

         Pedro Manuelek hurrengoan ekarriko du bonba.