ISOLAMENDUAREN FANTASIA

Etxe bat muino batean, aise bakartua,

postarien pereza, neke eta jakin-min;

argi-ehizan leihoen ahoak eta berdin

zaraten kontra horma lodiz gotortua.

Barruan, konpainia gorena, beheko sua.

Kanpoan loreak, hortentsia eta jasmin,

baratze eremutik urrundu ez nadin,

izan dezadan urtaroak nola neurtua.

Bizilagunik gabe, haien hotsik ere ez.

Nola arnasten dute isolatuek denbora?

Ispilua erloju bihurtuz, derrigorrez?

Auzo mundutarrei luzaro bizkar emanez,

isolamendua bilakatzen da bolbora:

betor bisitaria, bakartuen ondora.