ESPERO EZ ZUENA

Goizaldeko laurak-edo izango ziren

Alde Zaharreko pub hartan.

Ateko pertsiana erdi jaitsita,

sei-zazpi lagun izango ginen barran

presa handirik gabe zurrutean,

patxadaz, badakizue.

Baina patxadatsuago zeuden

ondoan neuzkan bi emakumeak.

Batek

(berrogei urte pasa,

adats beltzaranak eta gin-tonika)

bere lagunari

(urte batzuk gazteago,

ile motz gorria eta rona)

zera aitortzen zion,

maitasuna delako hori

popatik bidaltzen zuela,

popatik, bai, popatik,

eta gogotik emanda,

ez zela berriro jausiko

inongo gizonen maitasun-hitz faltsuetan,

bakar-bakarrik nahi zuela

norbaitek atzetik heldu,

eskuak zilborraren inguruan jarri

eta astiro-astiro

titimuturretara igotzea,

haren mihi epelak

bizkarrean gora bidaiatuko zuen bitartean,

sama gordetzen duten adatsen artean galdu arte.

Ilegorria

bestearen sama laztantzen ari zela,

belarrira hurreratu eta

zeozer xuxurlatu zion,

zeozer laburra,

eta goxoa, antza,

pertsiana azpitik igaro,

kalera irten eta

eskutik ebatuta ikusi nituelako

kalean gora

Erribera aldera.