¡Terra a nosa!

Baixo a prácida sombra dos castaños / do noso bon país, / baixo aquelas frondosas carballeiras / que fan doce o vivir, / cabe a figueira da paterna casa / que anos conta sin fin, / ¡que contos pracenteiros... que amorosas / falas se din alí! / ¡Risas que se oien nas seráns tranquilas / do cariñoso Abril! / E tamén ¡que tristísimos adioses / se acostuman oír! // —Quen casa ten de seu, ten media vida. / Unhas telliñas para nos crubir, / catro paus que ardan na lareira nosa, / ¡e a traballar sin fin! / ¡Valor, valor! I espera, desdichado, / mentras teñas aquí / unhas paredes tristes e desnudas / mais que herdache, infeliz, / e das que naide despoxarte pode. / ¿Naide?... a miseria si. // O forno está sin pan, o lar sin leña, / non canta o grilo alí, / e se non é coa pena que o consome, / o probe soio está co seu sofrir. / Sin que comer e sin abrigo tremba, / por que os ventos sutils, / húmedos inda, silban antre as pedras / i as portas fan xemir. / ¡Que ha de facer, Señor, se o desamparo / tén ó redor de si!... / ¿Deixar a terra en que nacen i a casa / en que espera ter fin? / ¡Non, non!, que o inverno xa pasou i hermosa / primadera vai vir. / ¡Xa os árbores abrochan na horta súa! / ¡Xa chega o mes de abril! / I anque a torrentes chove en horas tristes, / en outras o sol ri; / xa a terra pode traballarse, a fame / dos probes vai fuxir. / ¡Ai!, o que en ti nacen, Galicia hermosa, / quere morrer en ti. // ¡Ouh miña parra de albariñas uvas, / que a túa sombra me dás! / ¡Ouh ti, sabugo de froriñas brancas, / que curas todo mal! / ¡Ouh ti, en fin, miña horta tan querida / e meus verdes nabals! / ¡Xa non vos deixo, que as angustias negras / lonxe de min se irán! / O vran chega crubíndovos de fruto, / todos son ricos xa, / os paxarmos tén gran nas campías, / abrigo na follax. / As noites son tranquilas e serenas, / craro e sempre o luar, / por antre as tellas entran os seus raios / i hastra o meu leito van, / i así durmo alumado pola lámpara / que ós probes lle luz dá: / lámpara hermosa, eternamente hermosa, / consolo dos mortals. // Esos varios sendeiros das montañas / ós fondos vales cán... / Aló enriba, o sun sun dos pinos bravos; / en baixo, a doce paz. / Na cima, crara luz, aires purísimos, / salvaxen soledá, / romores misteriosos que despertan / pensamentos de brava libertá, / perfumes penetrantes, que deseios / loucos e estraños dan. / En baixo, amante calma, cariñosas / brisas que ó rebuldar / por antre as follas, nas súas alas traen / romores da siudad, / eco dalgunha voz fresca e sonora / de timbre virxinal, / da campana da aldea o cramoroso, / prolongado soar, / da presa do moíño o ronco estrondo, / i o batidor compás / da lavandeira que cos brancos liños / contra unha pedra dá. // ¡Si, si! Dios fixo esta encantada terra / pra vivir e gozar; / pequeno paraíso, este é un remedo / do que perdeu Adán. / Este prácido sol que nos aluma, / estes aires do mar, / este tempo soave, estas campías / que non teñen igual; / esta fala mimosa que nós temos, / de tan doce solás / que non sabe decir si non cariños / que hastra os corazós van; / esta terra, n’hai duda Dios a fixo / pra ser amada e amar. / ¡Ei!, Galicia, a que dorme soños de ánxel, / e chora ó despertar / bágoas que, si consolan as súas penas, / ¡non curan os seus mals! // ¡Que te aman os teus fillos! ¡que os consome / do teu chan se apartar! / Que ximen sin consolo, se a outras terras / de lonxe a morar van. / Que aló está o corpo nas rexiós alleas / i o esprito sempre acá, / que só viven, só alentan cas lembranzas / do seu país natal / e coa esperanza, coa esperanza ardente / de a Galicia tornar... / E ¡como n’adorarte deste modo, / santa e querida nai, / como non morrer lonxe daquel seio / que mel de meles dá, / i é groria i é contento e paraíso / no mundo terreal! // ¡Que hermosa te dou Dios, terra querida, / desdichada beldá! / ¡Que brando e melancólico sosego / sinto ó te contemprar! / ¿Por que, por que antre as frores, as espinas / entretexidas van, / nesa coroa que a túa testa ciñe / de verdor eternal? / ¡Ouh Galicia, Galicia!, a arpa sonora / pronto descolga xa / da seca ponla onde olvidada dorme, / dorme, a sigros contar. / Os bardos fillos teus a voz levanten / das cordas ó compás, / i enchan o mundo harmónicas i altivas / tan só pra te alabar.