Tembra un neno no húmedo pórtico... / Da fame e do frío / ten o sello o seu rostro de ánxel, / inda hermoso, mais mucho e sin brillo. // Farrapento e descalzo, nas pedras / os probes peíños, / que as xiadas do inverno lañaron, / apousa indeciso; / pois parés que llos cortan coitelos / de aceirados fíos. // Coma can sin palleiro nin dono, / que todos desprezan, / nun curruncho se esconde, tembrando, / da dura escaleira. / E cal lirio se dobra ó secárese, / o inocente a dourada cabesa / tamén dobra, esvaesido ca fame, / e descansa co rostro nas pedras. // E mentras que el dorme, / triste imaxen da dor i a miseria, / van e ven ¡a adoraren o Altisimo! / fariseios, os grandes da terra, / sin que ó ver do inocente a orfandade / se calme dos ricos / a sede avarienta. // O meu peito ca angustia se oprime. / ¡Señor! ¡Dios do ceo! / ¿Por que hai almas tan negras e duras? / ¿Por que hai orfos na terra, Dios boeno? // Mais n’en vano sellado está o libro / dos grandes misterios... / Pasa a groria, o poder i a alegría... / Todo pasa na terra. ¡Esperemos!