Adios, ríos; adios, fontes; / adios, regatos pequenos; / adios, vista dos meus ollos: / non sei cando nos veremos. // Miña terra, miña terra, / terra donde me eu criei, / hortiña que quero tanto, / figueiriñas que prantei, // prados, ríos, arboredas, / pinares que move o vento, / paxariños piadores, / casiña do meu contento, // muíño dos castañares, / noites craras de luar, / campaniñas trimbadoras / da igrexiña do lugar, // amoriñas das silveiras / que eu lle daba ó meu amor, / camiñiños antre o millo, / ¡adios, para sempre adios! // ¡Adios groria! ¡Adios contento! / ¡Deixo a casa onde nacín, / deixo a aldea que conozo / por un mundo que non vin! // Deixo amigos por estraños, / deixo a veiga polo mar, / deixo, en fin, canto ben quero... / ¡Quen pudera non deixar!... // ... // Mais son probe e, ¡mal pecado!, / a miña terra n’é miña, / que hastra lle dan de prestado / a beira por que camiña / ó que naceu desdichado. // Téñovos, pois, que deixar, / hortiña que tanto amei, / fogueiriña do meu lar, / arboriños que prantei, / fontiña do cabañar. // Adios, adios, que me vou, / herbiñas do camposanto, / donde meu pai se enterrou, / herbiñas que biquei tanto, / terriña que nos criou. // Adios Virxe da Asunción, / branca como un serafín; / lévovos no corazón: / Pedídelle a Dios por min, / miña Virxe da Asunción. // Xa se oien lonxe, moi lonxe, / as campanas do Pomar; / para min, ¡ai!, coitadiño, / nunca máis han de tocar. // Xa se oien lonxe, máis lonxe / Cada balada é un dolor; / voume soio, sin arrimo... / Miña terra, ¡adios!, ¡adios! // ¡Adios tamén, queridiña!... / ¡Adios por sempre quizais!... / Dígoche este adios chorando / desde a beiriña do mar. // Non me olvides, queridiña, / si morro de soidás... / tantas légoas mar adentro... / ¡Miña casiña!, ¡meu lar!