Campanas de Bastabales, / cando vos oio tocar, / mórrome de soidades.

I

Cando vos oio tocar, / campaniñas, campaniñas, / sin querer torno a chorar. // Cando de lonxe vos oio, / penso que por min chamades, / e das entrañas me doio. // Dóiome de dor ferida, / que antes tiña vida enteira, / i hoxe teño media vida. // Solo media me deixaron / os que de aló me trouxeron, / os que de aló me roubaron. // Non me roubaran, traidores, / ¡ai!, uns amores toliños, / ¡ai!, uns toliños amores. // Que os amores xa fuxiron, / as soidades viñeron... / de pena me consumiron.

II

Aló pola mañanciña / subo enriba dos outeiros, / lixeiriña, lixeiriña. // Como unha craba lixeira, / para oír das campaniñas / a batalada pirmeira. // A pirmeira da alborada / que me traen os airiños / por me ver máis consolada. // Por me ver menos chorosa, / nas súas alas ma traen / rebuldeira e queixumbrosa. // Queixumbrosa e retembrando / por antre a verde espesura, / por antre o verde arborado. // E pola verde pradeira, / por riba da veiga llana, / rebuldeira e rebuldeira.

III

Paseniño, paseniño, / vou pola tarde calada, / de Bastabales camiño. // Camiño do meu contento; / i en tanto o sol non se esconde, / nunha pedriña me sento. // E sentada estou mirando / como a lúa vai saíndo, / como o sol se vai deitando. // Cal se deita, cal se esconde, / mentras tanto corre a lúa / sin saberse para donde. // Para donde vai tan soia, / sin que aos tristes que a miramos / nin nos fale, nin nos oia. // Que si oíra e nos falara, / moitas cousas lle dixera, / moitas cousas lle contara.

IV

Cada estrela, o seu diamante; / cada nube, branca pruma; / triste a lúa marcha diante. // Diante marcha crarexando / veigas, prados, montes, ríos, / donde o día vai faltando. // Falta o día, e noite escura / baixa, baixa pouco a pouco, / por montañas de verdura. // De verdura e de follaxe, / salpicada de fontiñas / baixo a sombra do ramaxe. // Do ramaxe donde cantan / paxariños piadores / que ca aurora se levantan. // Que ca noite se adormecen / para que canten os grilos / que cas sombras aparecen.

V

Corre o vento, o río pasa; / corren nubes, nubes corren / camiño da miña casa. // Miña casa, meu abrigo: / vanse todos, eu me quedo / sin compaña, nin amigo. // Eu me quedo contemprando / as laradas das casiñas / por quen vivo suspirando. // ... // Ven a noite..., morre o día, / as campanas tocan lonxe / o tocar da Ave María. // Elas tocan pra que rece; / eu non rezo, que os saloucos, / afogándome parece / que por min tén que rezar. // Campanas de Bastabales, / cando vos oio tocar, / mórrome de soidades.