Castellanos de Castilla, / tratade ben ós gallegos, / cando van, van como rosas; / cando vén, vén como negros. // —Cando foi, iba sorrindo; / cando veu, viña morrendo / a luciña dos meus ollos, / o amantiño do meu peito. // Aquel máis que neve branco, / aquel de dozuras cheio, / aquel por quen en vivía / e sin quen vivir non quero. // Foi a Castilla por pan, / e saramagos lle deron; / déronlle fel por bebida, / peniñas por alimento. // Déronlle, en fin, canto amargo / ten a vida no seu seo... / ¡Castellanos, castellanos, / tendes corazón de ferro! // ¡Ai!, no meu corazonciño / xa non pode haber contento, / que está de dolor ferido, / que está de loito cuberto. // Morreu aquel que eu quería, / e para min n’hai consuelo: / solo hai para min, Castilla, / a mala lei que che teño. // Premita Dios, castellanos, / castellanos que aborrezo, / que antes os gallegos morran / que ir a pedirvos sustento. // Pois tan mal corazón tendes, / secos fillos do deserto, / que si amargo pan vos ganan, / dádesllo envolto en veneno. // Aló van, malpocadiños, / todos de esperanzas cheios, / e volven, ¡ai!, sin ventura, / con un caudal de desprezos. // Van probes e tornan probes, / van sans e tornan enfermos, / que anque eles son como rosas, / tratádelos como negros. // ¡Castellanos de Castilla, / tendes corazón de aceiro, / alma como as penas dura, / e sin entrañas o peito! // En trós de palla sentados, / sin fundamentos, soberbos, / pensás que os nosos filliños / para servirvos naceron. // E nunca tan torpe idea, / tan criminal pensamento / coupo en máis fatuas cabezas / ni en máis fatuos sentimentos. // Que Castilla e castellanos, / todos nun montón, a eito, / non valen o que unha herbiña / destes nosos campos frescos. // Solo pezoñosas charcas / detidas no ardente suelo, / tes, Castilla, que humedezan / esos teos labios sedentos. // Que o mar deixoute olvidada / e lonxe de ti correron / as brandas auguas que traen / de prantas cen semilleiros. // Nin arbres que che den sombra, / nin sombra que preste alento... / llanura e sempre llanura, / deserto e sempre deserto... // Esto che tocou, coitada, / por herencia no universo, / ¡miserable fanfarrona!... / triste heirencia foi por certo. // En verdad non hai, Castilla, / nada como ti tan feio, / que aínda mellor que Castilla, / valera decir inferno. // ¿Por que aló foches, meu ben? / ¡Nunca tal houberas feito! / ¡Trocar campiños frolidos / por tristes campos sin rego! // ¡Trocar tan craras fontiñas, / ríos tan murmuradeiros / por seco polvo que nunca / mollan as bágoas do ceo! // Mais, ¡ai!, de onde a min te foches / sin dor do meu sentimento, / i aló a vida che quitaron, / aló a mortiña che deron. // Morreches, meu queridiño, / e para min n’hai consuelo, / que onde antes te vía, agora / xa solo unha tomba vexo. // Triste como a mesma noite, / farto de dolor o peito, / pídolle a Dios que me mate, / porque xa vivir non quero. // Mais en tanto no me mata, / castellanos que aborrezo, / hei, para vergonza vosa, / heivos de cantar xemendo: // ¡Castellanos de Castilla, / tratade ben ós gallegos; / cando van, van como rosas; / cando vén, vén como negros!