Poesia kaiera
Isilik!
Eskua urduri eta bularra taupaka
lanbroak begiotan kondentsatuak
zentzumenetan zalantzazko mundu bat
eta hildurazko mundu bat erraietan,
borrokan sumatzen ditudala
bataila gogorrenean
hilduratzen duten desira hilezkorrak
eta hil egiten duten herrak
bustitzen dut luma neure odolean
zain hanpatua urratuz
eta idatzi, idatzi egiten dut, zertarako?
Itzul zaitezte nire arimaren hondora
ekaitz irudiok,
zoazte hildako akorduen artera!
Esku zalantzatiak idatzi ditzala paperean
berbak eta berbak eta berbak!
Ideiaren forma garbi eta orbangabea
non ote zen ugertu?
¡Silencio!
A man nerviosa e palpitante o seo, / as niebras nos meus ollos condensadas, / con un mundo de dudas nos sentidos / i un mundo de tormentos nas entrañas; / sentindo como loitan, / en sin igual batalla, / inmortales deseios que atormentan / e rencores que matan, / mollo na propia sangre a dura pruma / rompendo a vena inchada / i escribo... escribo... ¿para que? ¡Volvede / ó máis fondo da ialma / tempestosas imaxes! / Ide a morar cas mortas relembranzas; / que a man tembrosa no papel só escriba / ¡palabras, e palabras, e palabras! / ¿Da idea a forma inmaculada e pura / donde quedou velada?