San Antonio bendito, / dádeme un home, / anque me mate, / anque me esfole. // Meu santo San Antonio / daime un homiño, / anque o tamaño teña / dun gran de millo. / Daimo, meu santo, / anque os pés teña coxos, / mancos os brazos. // Unha muller sin home... / ¡santo bendito!, / e corpiño sin alma, / festa sin trigo, / pau viradoiro, / que onda queira que vaia / troncho que troncho. // Mais en tendo un homiño, / ¡Virxe do Carme!, / non hai mundo que chegue / para un folgarse; / que, zambo ou trenco, / sempre é bo ter un home / para un remedio. // Eu sei dun que cobiza / causa miralo, / lanzaliño de corpo, / roxo e encarnado; / carniñas de manteiga, / e palabras tan doces / cal mentireiras. // Por el peno de día, / de noite peno, / pensando nos seus ollos / color de ceo; / mais el, xa doito, / de amoriños entende, / de casar pouco. // Facé, meu San Antonio, / que onda min veña / para casar conmigo, / nena solteira; / que levo en dote / unha culler de ferro, / catro de boxe, // un irmanciño novo / que xa ten dentes, / unha vaquiña vella / que non dá leite... / ¡Ai, meu santiño! / Facé que tal suceda, / cal volo pido. // San Antonio bendito, / dádeme un home, / anque me mate, / anque me esfole. / Que, zambo ou trenco, / sempre é bo ter un home / para un remedio.