Unha vez tiven un cravo / cravado no corazón, / i eu non me acordo xa se era aquel cravo / de ouro, de ferro ou de amor. // Soio sei que me fixo un mal tan fondo, / que tanto me atormentou, / que eu día e noite sin cesar choraba / cal chorou Madanela na pasión. // “Señor, que todo o podedes, / —pedinlle unha vez a Dios— / daime valor para arrincar dun golpe / cravo de tal condición”. // E doumo Dios e arrinqueino, / mais... ¿quen pensara...? Despois / xa non sentín máis tormentos / nin soupen que era delor; // soupen só que non sei que me faltaba / en donde o cravo faltou, / e seica, seica tiven soidades / daquela pena... ¡Bon Dios! // Este barro mortal que envolve o esprito / ¡quen o entenderá, Señor...!