Orain ez zaudela, erorketak erakartzen nau, kakak, zitalkeriak, laidokeriak. Kalera irten eta zikinkeria sentitzen dut, hondamena. Tabernarik okerrenetan sartzen naiz eta ardo bat hartzen dut odol koagulatu gisa, hilekoa balitz bezala, eta sorgin beltzek inguratzen naute, sarna duten txakurrek, zahar mutilatuek eta bi sexuetako puto gazteek. Nik edan eta eulien kakaz jositako ispiluan begiratzen dut neure burua. Gero ez dut gehiago ikusten. Gero ez-dakit-zein hizkuntzatan hitz egiten dut. Botatzen ez nauten hondakin horiekin hitz egiten dut, haiek onartu egiten naute, batzen naute, errekonozitzen naute.

Alejandra Pizarnik