4.2.
EZ-BIOLENTZIA EKINTZA ZUZENEAN

      Filosofia anarkistari oso lotuta dagoen pentsamendu antimilitarista gerraren eta gorputz militarren kontrako jarrera eta ekintzetatik haratago doan pentsamendua da. Nahiz eta gerra inperialisten eta derrigorrezko zerbitzu militarren kontra egiteagatik ezaguna egin den, pentsamendu antimilitarista eraldaketa sozialaren alde dagoen edozein eragile sozialen oinarrian egon daiteke.

      Pentsamendu antimilitarista ekintza zuzenaren eta ez-biolentziaren bitartez eraman da praktikara gurean, baina kontzeptu horiek ez dira antimilitarismoaren arlo tradizionaletik haratago gehiegi hedatu. Ekintza zuzena indarrean dagoen demokrazia eredua ezbaian jartzeko ekintza eredua da. Ekintza puntual bat baino gehiago da, errealitatea eraldatzeko prozesu batean kokatzen dena eta balio justuen eraikuntzari ekarpena egiten diona. Ekintza zuzenean ez dago bitartekaririk, eta horrek agenda propioak modu independente batean garatzea ahalbidetzen du. Ez-biolentzia talde antimilitaristetan ezaguna den kontzeptua da, ezberdina zaiona “ez biolentzia” kontzeptuari. Azken hori ez bezala, ez-biolentzia kontzeptu berria eta positiboa da; hau da, ez da biolentziaren ukapena, eta borrokaren helburuarekin bat datozen tresnak eta estrategiak planteatzen ditu. kem-moc talde antimilitaristak hiru mailatan bereizten du ez-biolentziaren erabilera: maila indibidualean, bizitzeko jarrera gisa; maila kolektiboan, gatazkak konpontzeko modu gisa; eta estrategia politiko bezala, gizartea eraldatzeko borrokarako modu gisa.

      Honen inguruan eztabaida irekiak dauden arren, azpimarratu beharra dago ez-biolentzia ez dela zertan modu baketsuan planteatu behar. Askotan, amorruaren edo eraso baten bitartez artikulatzen da, askotan hala izatea beharrezkoa delako. Boterea duenak ez du amorrua kanporatzeko beharrik, eta jokamolde finak eskatzen dizkie besteei. Hori dela-eta, kritika egiten zaio erasorik onartzen ez duten ez-biolentzia formei, defentsarako eskubidea duten pribilegiatu batzuek soilik eska dezaketen zerbait delako. Pribilegio horri eta biolentziaren eta erasoaren arteko harremanari heltzea derrigorrezko ariketa da, subjektu desberdinek gizartean duten posizioa eta borrokatzeko taktika desberdinak ulertu nahi badira. Hau da, ezin zaio erasoari edo kontra-biolentziari kritika egin, desparekotasun egoerei kritika egin ezean. Zentzu horretan, biolentzia erabili edo ez erabili erabaki ahal izatea, botereak duen pribilegio bat den bezala, erasoa biolentzia gisa kategorizatzea ez da aukera bat denok gaudelako biolentziaren eremuan sartuta (Butler, 2021: 15).

      Ez-biolentzian oinarritutako ekintza zuzena beti izango da ekintza koordinatu bat, zeinak indibidualismoari kritika eta eraldaketa soziala izango dituen ardatz, berdintasun eta askatasun terminoetan. Batasun horrek normaltasuna eta Estatuaren biolentzia naturalizatua ezbaian jartzea izango du helburu. Hortaz, ezin daiteke ez-biolentzia aldarrikatu berdintasun erradikala aldarrikatu gabe, hau da, guztiok baldintza material eta sinboliko-kultural berberak izatea aldarrikatu gabe. Bi ezaugarri horiek oso ondo uztartzen dira transfeminismoak duen proposamen politikoarekin eta ekintza politikoa beste modu batera bideratzeko beharrizanarekin; hau da, errepresentatibotik konfrontatibora pasatzeko beharrarekin. Era horretan, zaurgarritasunaren banaketa asimetrikoak dakartzan agentziaren galera eta biktimizazioa, antolakuntzaren bitartez, ahalduntze kolektiborako prozesu bilaka daitezke. Antolakuntzarako modu hori desobedientzia zibilean hezteko modu bat da, zeinarekin bizitza batzuk besteen gainetik jartzen dituzten legeak desobeditzen diren. Desobeditzea modu kontzientean jardutea da, desobedientziaren ekintzak berak jendartearen eta gure gorputzen kontrolerako tresna diren ondorioak ekar ditzakeela onartuz. Bestalde, logika kolektibo baten barruan, borondatezko eta banakako ekintza bat da, eta praktika antiautoritarioa zilegi egiten du Estatuari aurre eginez eta hari bizitza bizigarriak bermatzeko duen betebeharra eskatuz.

      Subjektu guztiek ez dute beldurra modu berean bizitzen, eta zenbait subjektu zaurgarri izendatzeak, eraso gehiago pairatzea eragin dezake. Hori dela-eta, zaurgarritasunaren eta beldurraren banaketa oso lotuta daude. Ekintza zuzen ez-biolentoan bi faktore horiek kontuan hartu behar dira immobilismoa edo talde barneko botere harremanak ekidin nahi badira. Zentzu horretan, proposamena ez da beldurra ezabatzea, baizik eta beldur indibidualak taldera ekartzea eta horiek kudeatzeko dinamikak bultzatzea. Estigmarik sortzen ez bada, beldurra izendatzen bada eta talde barruan zilegi egiten bada, enpatia edo bestearen tokian jartzeko espazioak sortzen egongo gara, eta beldurra sortzen duen horri aurre egiteko talde-erantzun bat bilatzen. Horrek taldearen mugak eta indarguneak zeintzuk diren identifikatzen lagunduko du. Beldurraren kudeaketa egoki batek mobilizazioan lagundu dezake, ekintza batek izango dituen ondorioak zeintzuk diren ezagutuz gero horiek kudeatzea errazagoa baita.

Dudarik gabe beldurtu egiten nau nire sentiberatasunik ezak eta baliabide komunen bidez kanpoko munduari ezin atxikitzeak. Horregatik, maitasuna ere idatziz egin nahi nuke, hori posible balitz, hori posible balitz.

Alejandra Pizarnik, Diarios, 1962