AR NAZAZU JAUNA!

      (Lazkau: 1966'ko Azaroa'ren 1’an,

      Jexux Marik eta Joxe Marik

      beren «Lekaidekunde Nagusia» egin zuten egunean)

 

Jauna, emen naiz!

Ezin dut geiago!

Saldu ta uko

dedan munduak

nau gorroto.

 

Eten gabeko

garraxi ozenez

jarraiki dabilkit

gau ta egunez,

nere gain bear

nun zorigaitza

jasaten duan

Ama-Sortitza

 

Ara or Izadia,

gorroto biziz dutan

mamu aundia,

otso zauritua gisa

nere aurka jaikia.

Lar-arantzezko

sare asko

edatu dizkit

                   lurrean,

eta oinkada

              bakoitzean

bildurrez noa

                   bidean,

aginka eraso

                   naiean,

aoz gora

dutan leize-zulora,

(Ni irentsi-gosez dagon

lurraren aora),

erortzeko bildurrez!

 

Lurraren aizpa

                   itxasoak

ere neregain ditu

                   bekaitz-gorrotoak,

(ongi merezi ditudan

                       erasoak),

eta or dabilkit or

ezker-eskubi

astinduz gogor,

basoan leoi amorratua gisa

             orroz,

         ni suntsi

             gogoz;

         aotik bitsa,

         apentza irritsa

             dariola,

         barnean

             daraman

         ur-gazizko odola

         irakiten baluke

             bezela.

 

   Jarri

dizkiodan

    mendi-eusgarri

        guzien gaindik

           salta nairik,

                   jauzi egiñez,

                   samiñaren-samiñez

           dabil, bere errai sakonetan

           ni amildu eziñez.

 

—«Erioa, Erioa»

dantzut arratsean

an baso urrunean,

eta nere gela illunean

ate-leio zirriztutik

sartu naiean,

orruka dabillen

aize oldarraren abotsean.

 

—«Erioa, Erioa...!»

Illea lazten didan

betiko leloa!

«Erioa, Erioa...!»

egin diodan erruagatik

opa didan biraoa!

 

         Izadi gaxoa!

Ura ez bañan, ni naiz, ni Jainkoa,

berak jasaten dun zorigaiztoa

eraman behar nuken gaiztoa!

         Ni bai-naiz gurasoengan egin nun

               utsaren errudun!

 

         Gurasoengan

         oben egitean,

galdu nun Zure adixkidegoa,

ta ordu ezkeroz da

         izadi osoa

zure grazia gabea

         zorigaiztokoa!

 

Nere orduko itsumena!

Izadiaren adixkide

ta goi-doai guzien jabe

nintzana ordu arte...

Zure grazia gabe,

izadi asarratu onen mende

gelditu nintzan doakabe!

 

Doakabe...

ta zure graziaren gabe...!

 

Nere erruaren aundia!

 

Jauna! Ongi dut merezia

zure zigor aundia.

Bañan barka!

      Aski dut aski!

      Idazu erruki!

               Barka izadi onen,

               mundu onen

               Garraxiagatik,

      eta odol beroz il nuan

      nere anai Abelegatik.

Barka nere gaiztakeria,

       idazu errukia,

       ta eman zure grazia.

 

Errudun naiz, errudun,

nigatik galdu bai-zun

izadi, lur onek zure grazi, askatasun.

        Bañan otoi dagizut,

        neregatik

    aldendu zana zugandik,

    berriz neregatik

        ar dezazun,

    lendabizi ni ar nazazun!