IRRATI TXIKIA

(Lizarra-Garazi apurtu zenean)

Aitak irratia eskatu zigun ospitalean berriak entzuteko.

Politika sakratua zen bere belaunaldiarentzat:

txikitan isil-isilik egon behar genuen haurrok

irratian notiziak zirenean, zer gerta ere.

Su-etena bukatu baino hilabete

batzuk lehenago gaixotu zen.

Arduratuta zegoen, gauzak okertu egingo

zirela sumatzen zuen; gaitzak aurrera

egingo zuela hala gorputzean nola politikan.

Gerra hasi zen urtean jaio zen,

hogeita hamaseian, eta ez zuen ezagutu

geroztik bake-sasoirik.

Egun batean, itzali egin zuen betiko

irrati txikia. Ez zuen berri txarrik aditu nahi.

Gu animatzen saiatu arren,

“konponduko da dena”,

bagenekien —eta berak ere bai—

bukatu egingo zela barealdia.

Ez zuen bake-prozesuaren bukaera ezagutu.

Hasieran piztu egiten nuen bere irratia,

baina hango hitzak arrotz eta

ulertezin egiten zitzaizkidan,

historia kliniko bat bezain adigaitz.

Geroztik ez nuen pizten irratirik.

Nahiago nuen isilik egon eta

bere ahotsa gogoratzen saiatu:

“Konponduko da dena”.